Mijn zoon heeft een abonnement op voetballen terughalen uit
de tuin van de buren. Ook tussen onze garage en die van de buurman belanden wel
eens ballen. Of op het lage dak van onze keuken. Maar een paar weken geleden spande
toch echt de kroon. Ik kwam net van school met zoonlief. Omdat het zo’n mooi nazomerweer
was, onderhandelde mijn zoon of hij nog even mocht buitenspelen voor hij aan
zijn huiswerk begon. Toen ik binnen bezig was, hoorde ik de garagepoort metalig
protesteren. De ramen daverden af en toe in hun sponningen en ik wist dat alles
goed was. Zoonlief was zijn overtollige energie aan het kanaliseren in een
enthousiast partijtje voetbal. Plots kwam hij met een beteuterd gezicht binnen.
‘Mama, ik denk dat je heel erg boos gaat zijn.’ Verschillende scenario’s
schoten door mijn hoofd, zoals die keer dat hij als kleuter de bakfiets
volledig vol water geschept had met een leeg conservenblik. Ik was meer dan een
half uur bezig met leeghozen, waar ik uiteraard veel minder lol aan beleefde dan
hij aan het vullen ervan.
Ik keek hem enigszins geërgerd aan en zei: ‘Wat nu weer? En
waarom loop je rond op één kous en één sandaal?’ Met tranen in zijn stem vertelde
hij me dat dàt net het probleem was. Hij had zo hard geshot dat zijn sandaal
uitgevlogen was en met een prachtboog op het garagedak van de buurman geland
was. Ik kreeg de slappe lach en ging met hem de schade opnemen. Inderdaad: ik
zag de sandaal parmantig liggen in de dakgoot van de buren.
Eenmaal ik mijn lach weer onder controle kreeg, had ik dus
het genoegen om aan te bellen bij onze buren met het absurde verzoek om een
ladder om een sandaal te redden van het dak…
