maandag 28 januari 2019


Een tijdje geleden gaf ik een les over China aan heel erg wakkere negen-jarigen. De juf had hen beloofd dat ze AL hun vragen over China moesten verzamelen en aan mij stellen, want ik was een EXPERT. Die ‘AL’ namen ze heel letterlijk. Ik kreeg een lawine vragen over me heen, die het begrip ‘out of the box’ heel erg ver oprekten. Toen ze me details begonnen te vragen over de krekel uit de film Mulan, moest ik hen weer IN the box krijgen. Grappig hoe ver je expertise hoort te reiken. Er moeten blijkbaar dringend een paar vakken toegevoegd worden aan het curriculum van mijn opleiding.
En als ik er over nadenk: aan de curricula van ALLE opleidingen. Even denken: een DOKTER van eender welke strekking moet vroeger ZEKER alle details over het Dokter Bibber-spel gekend hebben. Een bouwvakker moet alle namen uit Bob de Bouwer kennen, een kok moet het recept van Smurfbessentaart uiteraard al uitgeprobeerd hebben, de politie heeft maar beter het nummer van Mega Mindy en Rox in hun telefoon zitten, het leger heeft de verschillende krachten in Pokemon hopelijk grondig bestudeerd, … Je ziet, we hebben nog veel werk aan de winkel.
Maar, ik pleit schuldig: het was heel fijn om te doen 😊


Ik kwam daarstraks aan de schoolpoort een heks tegen. Ze was blijkbaar vergeten zich een beetje incognito te kleden. Ze kreeg een brede, ietwat afgunstige glimlach van mij. Ze vroeg zich vast af waarom die muggle zo breed lachte naar haar…


Sommige dingen zou je soms in een vragenlijst moeten gieten. Ik stel me zo voor dat ik een vragenlijst in mijn bus krijg:

Ben je vandaag al met de natuur in aanraking gekomen.
A.      Ik heb me getengeld. Telt dat ook?
B.      Ik heb een spin buiten geveegd. Gisteren. Of nee, vorige week.
C.      Ok, ok, ik weet het. Ik moet dringend eens een herfstwandelingetje gaan maken, want ik vermoed dat een aflevering van National Geographic óók al niet telt.

woensdag 9 januari 2019

Een tweetal maand geleden schreef 'de wakkere papa' in zijn column in de Gezinsbond over de invloed die we als ouders hebben op onze kinderen. We moedigen bepaald gedrag aan en berispen ander gedrag. We stimuleren de eigenschappen die wij belangrijk en waardevol vinden. Vaak is het niet enkel de genetica die maakt dat onze kinderen op ons lijken, maar ook onze voorkeuren, onze opvoeding. Nature én nurture...

Ik schreef onderstaande als reactie op de website van de Gezinsbond (https://gezinskrantdebond.wordpress.com/2018/10/24/lief-of-stoer-kies-zelf-maar/#comments)


Toen mijn spruit nog een spruitje was, las ik toevallig: 97% van alle kinderen is creatief, maar 3% van alle volwassenen is dit nog. De maatschappij slaagt erin die creativiteit in de kiem te smoren, te berispen. Focus is nodig, praktisch denken, hard werken. Dromen? Nee… Nergens goed voor!
Ik dacht: mooi niet. Mijn kind zal de kans krijgen om creatief en fantasierijk te zijn. Ik ga het niet afremmen. Stiekem vond ik het wel fijn als hij bij die 3% zou eindigen. The last ones standing… met hun hoofd in de wolken.
Wel, ‘be careful what you wish for’ zeggen ze. Mijn zoon is nu 9. Ik heb hem onderweg heel veel aangemoedigd als hij creatief wou zijn, of als hij prachtige fantasieën uitte. Ik herinner me dat hij en ik in de bib enthousiast luidop een verhaal bijeen aan het fantaseren waren. Een ander kind, jonger dan hij, zei heel verontwaardigd: dat bestaat toch niet! Ik had in alle stilte medelijden met dat kind. Een kleuter, en nu al zijn fantasie kwijt… Dat zou mijn kind dus niet overkomen. En zo gezegd, zo gedaan. Ik stimuleerde mijn zoon, en hij dreef vaak af naar andere oorden. Andere planeten, soms ook als het eten klaar was, of zelfs als het al koud werd… Op oudercontacten kwam vaak terug dat hij soms totaal elders zat en de juf niet gehoord had. Ook thuis drijft hij mijn man en mij soms een beetje gek. Het is niet altijd gemakkelijk om hem tijdig ergens te krijgen, als zijn hoofd nog helemaal van planeet Fantasia moet terugkeren naar het aardse rijk der zeurende mama’s die tijdig op school willen zijn.
Regelmatig staat hij op pantoffels of in pyjamabroek klaar bij de fiets. We zoeken samen ijverig naar het uit-knopje van zijn fantasie, zodat hij als het moet ook gefocust en geconcentreerd kan zijn. Maar alle mensen, wat een pracht fantasie heeft hij nog steeds! Hij bedenkt de mooiste verhaaltjes en maakt de heerlijkste opmerkingen. Hij kan werkelijk op een heel eigen manier naar de wereld kijken. Ik ben apetrots op hem.
Heb ik hier goed aan gedaan? Geen idee. Maar als hij erin slaagt het uit-knopje van zijn creativiteit naar eigen believen te gebruiken, kan hij volgens mij beide werelden aan. De praktische, echte wereld, en zijn eigen, mooie droomwereld…