Mijn lieve kind

 

Hoe je me soms horendol maakt

met je gekwebbel

Maar de stilte nu

zo luid om meer smeekt

 

Hoe je hyperactieve zelfje soms zo wiebelt en stuitert

tot ik - gek haast

Maar je afwezigheid nu

zo te weinig ruimte vult

 

Hoe je soms niet wil – kan - begrijpen

dat een eindeloos gamingverhaal

incompatibel is met mijn migraineaanval

Maar je overgevoelige plichtsbesef

dan weer zo vertedert

- al breekt ze ook mijn moederhart –

 

Hoe je soms boos en onredelijk

stampvoetend en deuren slaand

Maar ook piekerend en onzeker

je hand de mijne zoekend

je lijfje tegen me aan wriemelt

 

Hoe je soms energievretend

frustrerend en boos makend

Maar altijd mijn hart vullend

overstromend, uitzettend

tot voorbij de wetenschappelijk aanvaarde maxima

 

Hoe je zelfs op je minst

toch altijd het allermeest

mijn hart vult, mijn ziel vervult

mijn bestaan tot ‘leven’ maakt

en mijn zijn zin geeft

 

Hoe je altijd

mijn lieve kind

mijn lieve kind

mijn lieve kind

 Het huwelijk

 

De zon vlekte geluk

op het gele behang

terwijl de regen zachtjes

rust drupte

De wind waaide

de nodige verandering

van tijd tot tijd

de mist polijste

de harde kantjes weg

ijs bewaarde

de mooie herinneringen

Af en toe een donderslag

’t is stil waar het nooit waait

Maar bovenal een regenboog

zeven kleuren, zeven levens

want elk huwelijk kan wel eens

een joker gebruiken...