Een tweetal maand geleden schreef 'de wakkere papa' in zijn column in de Gezinsbond over de invloed die we als ouders hebben op onze kinderen. We moedigen bepaald gedrag aan en berispen ander gedrag. We stimuleren de eigenschappen die wij belangrijk en waardevol vinden. Vaak is het niet enkel de genetica die maakt dat onze kinderen op ons lijken, maar ook onze voorkeuren, onze opvoeding. Nature én nurture...

Ik schreef onderstaande als reactie op de website van de Gezinsbond (https://gezinskrantdebond.wordpress.com/2018/10/24/lief-of-stoer-kies-zelf-maar/#comments)


Toen mijn spruit nog een spruitje was, las ik toevallig: 97% van alle kinderen is creatief, maar 3% van alle volwassenen is dit nog. De maatschappij slaagt erin die creativiteit in de kiem te smoren, te berispen. Focus is nodig, praktisch denken, hard werken. Dromen? Nee… Nergens goed voor!
Ik dacht: mooi niet. Mijn kind zal de kans krijgen om creatief en fantasierijk te zijn. Ik ga het niet afremmen. Stiekem vond ik het wel fijn als hij bij die 3% zou eindigen. The last ones standing… met hun hoofd in de wolken.
Wel, ‘be careful what you wish for’ zeggen ze. Mijn zoon is nu 9. Ik heb hem onderweg heel veel aangemoedigd als hij creatief wou zijn, of als hij prachtige fantasieën uitte. Ik herinner me dat hij en ik in de bib enthousiast luidop een verhaal bijeen aan het fantaseren waren. Een ander kind, jonger dan hij, zei heel verontwaardigd: dat bestaat toch niet! Ik had in alle stilte medelijden met dat kind. Een kleuter, en nu al zijn fantasie kwijt… Dat zou mijn kind dus niet overkomen. En zo gezegd, zo gedaan. Ik stimuleerde mijn zoon, en hij dreef vaak af naar andere oorden. Andere planeten, soms ook als het eten klaar was, of zelfs als het al koud werd… Op oudercontacten kwam vaak terug dat hij soms totaal elders zat en de juf niet gehoord had. Ook thuis drijft hij mijn man en mij soms een beetje gek. Het is niet altijd gemakkelijk om hem tijdig ergens te krijgen, als zijn hoofd nog helemaal van planeet Fantasia moet terugkeren naar het aardse rijk der zeurende mama’s die tijdig op school willen zijn.
Regelmatig staat hij op pantoffels of in pyjamabroek klaar bij de fiets. We zoeken samen ijverig naar het uit-knopje van zijn fantasie, zodat hij als het moet ook gefocust en geconcentreerd kan zijn. Maar alle mensen, wat een pracht fantasie heeft hij nog steeds! Hij bedenkt de mooiste verhaaltjes en maakt de heerlijkste opmerkingen. Hij kan werkelijk op een heel eigen manier naar de wereld kijken. Ik ben apetrots op hem.
Heb ik hier goed aan gedaan? Geen idee. Maar als hij erin slaagt het uit-knopje van zijn creativiteit naar eigen believen te gebruiken, kan hij volgens mij beide werelden aan. De praktische, echte wereld, en zijn eigen, mooie droomwereld…