Mijn zoon heeft een abonnement op voetballen terughalen uit de tuin van de buren. Ook tussen onze garage en die van de buurman belanden wel eens ballen. Of op het lage dak van onze keuken. Maar een paar weken geleden spande toch echt de kroon. Ik kwam net van school met zoonlief. Omdat het zo’n mooi nazomerweer was, onderhandelde mijn zoon of hij nog even mocht buitenspelen voor hij aan zijn huiswerk begon. Toen ik binnen bezig was, hoorde ik de garagepoort metalig protesteren. De ramen daverden af en toe in hun sponningen en ik wist dat alles goed was. Zoonlief was zijn overtollige energie aan het kanaliseren in een enthousiast partijtje voetbal. Plots kwam hij met een beteuterd gezicht binnen. ‘Mama, ik denk dat je heel erg boos gaat zijn.’ Verschillende scenario’s schoten door mijn hoofd, zoals die keer dat hij als kleuter de bakfiets volledig vol water geschept had met een leeg conservenblik. Ik was meer dan een half uur bezig met leeghozen, waar ik uiteraard veel minder lol aan beleefde dan hij aan het vullen ervan.

Ik keek hem enigszins geërgerd aan en zei: ‘Wat nu weer? En waarom loop je rond op één kous en één sandaal?’ Met tranen in zijn stem vertelde hij me dat dàt net het probleem was. Hij had zo hard geshot dat zijn sandaal uitgevlogen was en met een prachtboog op het garagedak van de buurman geland was. Ik kreeg de slappe lach en ging met hem de schade opnemen. Inderdaad: ik zag de sandaal parmantig liggen in de dakgoot van de buren.

Eenmaal ik mijn lach weer onder controle kreeg, had ik dus het genoegen om aan te bellen bij onze buren met het absurde verzoek om een ladder om een sandaal te redden van het dak…