Inzending Kortverhalenwedstrijd stad Deinze 2021. Onder het verhaal een verzoek om feedback, te lezen NA het verhaal.

Schoonmamalief

 

Hij keek tevreden naar de kast. Het was inderdaad een goed idee geweest om een donkerder kleur te kiezen. Het resultaat mocht er zijn. Nu enkel nog… Gerard keek op toen hij de telefoon hoorde. Misschien kon Els… Toen herinnerde hij zich dat Els nog niet thuis was. Zuchtend veegde hij snel zijn handen af aan een vod en haastte zich naar binnen. Hij was nog nét op tijd en beklaagde zich dat bitter toen hij een seconde later de snerpende stem van zijn schoonmoeder hoorde.

  ‘Dat werd ook tijd. Jij denkt zeker dat ik niets anders te doen heb dan wachten tot jij opneemt? Als jij niet zo’n nietsnut was en een betere job zou hebben, zou Els tenminste niet moeten werken en zou ik het niet moeten stellen met jou aan de telefoon. Enfin, moet je horen…’ en naadloos ging haar monoloog over in een lofzang op Jacques, de geliefde zoon van haar beste vriendin Annette. Jacques, die een bloeiende advocatenpraktijk had, rondreed in een BMW en wiens vrouw aan liefdadigheid deed, als ze tenminste niet op Saint-Tropez zat of net een manicure had gehad. 

  Gerard stond zich te verbijten. Vol spijt dacht hij aan de kast die hij voor het eten nog snel een laatste laklaag had willen geven. Afwezig bekeek hij de post. Af en toe drong de stem van zijn schoonmoeder door tot zijn bewustzijn. God, wat had hij toch een hekel aan die heks. Hij kon haar soms wel wurgen. Terwijl ze eindeloos doorging, stond hij zichzelf de verleidelijke fantasie toe van zijn handen om die frêle nek. Het gaf hem zo’n goed gevoel dat hij grinnikte.

  ‘Wat is er zo grappig, Gerard?’ klonk haar schrille stem. ‘Het is echt niet evident om een goede kapper te vinden hoor.’

  Hij concentreerde zich weer op zijn fantasie. Stel dat hij het écht zou doen. Niet wurgen natuurlijk, dat liet sporen na. Maar iéts zou toch mogelijk moeten zijn? Natuurlijk, Els zou bedroefd zijn, maar daar kwam ze wel weer overheen. Het woog echt niet op tegen de voordelen. Stel je voor, geen Rita meer die feestjes verziekte met haar nooit aflatende kritiek. Die hen op zondagochtend uit bed belde voor een onbenulligheid, terwijl hij Els net zo ver had dat ze wilde vrijen. Geen kleinerende opmerkingen of bijtende spot. Geen ‘goede bedoelingen’ die hij zo zat was. Altijd bemoeide dat mens zich met hun leven. Alles wist ze beter en met haar zogenaamde goede bedoelingen verziekte ze zijn leven, zijn relatie en zijn humeur.

 

Tijdens het avondeten vroeg Els of de kast af was. Toen hij ontkennend antwoordde, zag hij de teleurstelling op haar gezicht. Aangezien de kast de volgende ochtend geleverd moest worden, trok zijn antwoord automatisch een streep door hun plan om naar de film te gaan. Alweer iets waar dat stomme mens verantwoordelijk voor was. Gerard overliep welke manieren Rita versneld naar het hiernamaals konden helpen. Toen Els hem eraan herinnerde dat hij de taart voor zaterdag nog moest bestellen, zag hij zijn kans. Rita was allergisch voor pinda’s. Als hij nu eens minuscule schilfertjes pinda zou strooien over alle gebakjes? Sporen van noten… het kon tenslotte zomaar gebeuren. De avond zag er plots een stuk vrolijker uit.

 

Zaterdag brak aan onder een stralende zon. Gerard kon zich niet herinneren dat hij ooit eerder uitgekeken had naar de komst van zijn schoonmoeder. Zelfs bij de eerste kennismaking en op hun trouw had ze venijnige opmerkingen gemaakt, gestookt tussen Els en hem en hem belachelijk proberen te maken bij de andere aanwezigen. Nee, het was haat op het eerste gezicht geweest van haar kant. Wat hij haar toch misdaan had, vroeg hij zich al lang niet meer af. Els had met Droomprins in hoogsteigen persoon mogen thuiskomen en het was nog niet voldoende geweest. Rita leefde ervoor om ieders leven tot een hel te maken. Die vrouw was puur venijn. Haar arme man was wellicht zo vroeg gestorven louter door de giftige atmosfeer die ze uitwasemde.

  Els was zoals altijd nerveus net voor haar moeders komst. Als een wervelwind maakte ze het hele huis perfect aan kant. Toch stopte ze even om hem opmerkzaam aan te kijken. Gerard gaf zichzelf voor zijn kop. Hij moest normaal doen, maar hij kon het niet helpen. Nu hij zich voorgenomen had om de wereld van Rita te verlossen,  wou hij het gewoon graag zo snel mogelijk achter de rug hebben.

  Toen Rita zich eindelijk geïnstalleerd had in de tuin, na een kritische blik op de vensters - die bij haar uiteraard met een ander schoonmaakmiddel en dus beter gepoetst waren – keek ze misprijzend om zich heen.

  ‘Je rozen stellen ook niet veel voor dit jaar, Els’, zei ze verwijtend, alsof Els persoonlijk verantwoordelijk was voor de zaagwespenplaag die de rozen getroffen had. Gerard zag zijn vrouw op haar lip bijten en moest zich inhouden om zijn schoonmoeder geen mep te geven. In de plaats daarvan zei hij zacht tegen Els dat ze misschien om de gebakjes kon gaan, dan voorzag hij Rita ondertussen wel van drank. Toen Els terugkwam met de gebakjes die er overheerlijk uitzagen, veerde Rita plots op.

  ‘Voor mij geen gebak,’ zei ze beslist, ‘ik ben op dieet.’ Gerard verslikte zich bijna in zijn koffie. Op dieet? Waarom  besloot dat mens uitgerekend nu voor het eerst in haar leven om op dieet te gaan? Het was niet of haar schriele figuur nog schrieler kon worden. Maar helaas voor Els en hem verblijdde Rita hen de rest van de middag met een eindeloos verhaal over hoe haar vriendin Annette gelezen had dat suiker des duivels was. Gerard zag dat Els met spijt naar de heerlijke gebakjes keek, maar geen tweede durfde te nemen nu haar moeder zo duidelijk had gesteld dat enkel zwakkelingen dat zouden doen. Uitdagend nam hij zelf een tweede gebakje, maar daar had hij al snel spijt van, want haar spot was dusdanig dat het gebak hem niet meer smaakte. Terwijl hij zijn woede en ergernis verbeet, stond hij op om de rest van het gebak op te ruimen. In de keuken knuffelde hij Els snel even. Terwijl hij haar liefkozend een kus in haar nek gaf, fluisterde hij dat ze straks als Rita weg was des te meer gebak over hadden om er een gezellige avond van te maken op de bank.

  ‘Trouwens, ik vind jouw figuur tien keer mooier dan die scherpe vormen waar jouw moeder zo hoog mee oploopt’ mompelde hij in haar oor, terwijl zijn handen even verlangend over haar prachtige heupen en haar ronde achterwerk streken. Toen hij voorstelde om uit protest pizza te bestellen zodra Rita weg was, kwam er eindelijk weer een lach op Els’ gezicht. Gerard kneep nog snel even in haar schouder voor hij zich weer in de arena waagde. Er moest echt iets gebeuren. Hij was niet de enige die onder Rita leed en hij zou niet toestaan dat zijn schoonmoeder zijn vrouw zo bleef ondermijnen.

 

Misschien was het toch maar goed dat Rita niet van de gebakjes gegeten had, bedacht Gerard zich ’s nachts. Hij kon de slaap niet vatten en stond zachtjes op om Els niet wakker te maken. Aan de keukentafel staarde hij peinzend in zijn kop koffie. Het was helemaal niets voor hem om iemand dood te wensen, laat staan om iemand te proberen doden. Ja, Rita was een kreng waarnaast de duivel zelf een teddybeer leek. Maar dan nog kon hij het niet maken om haar te vermoorden. Hij moest zichzelf tenslotte nog kunnen aankijken in de spiegel. Haar een koekje van eigen deeg geven daarentegen zou Els en hem weer wat zuurstof geven om er even tegen te kunnen. Hij zou zijn ogen en oren openhouden en proberen om Rita wat weerwerk te bieden vanaf nu.

 

Toen Els de week erna de telefoon neerlegde en nerveus zei dat haar moeder de nieuwe sjaal van Lanolé eiste voor haar verjaardag, wist Gerard wat hem te doen stond. Hij bood aan om de sjaal de volgende dag te gaan kopen in zijn lunchpauze.

 

De volgende dag ging Gerard niet alleen winkelen in zijn middagpauze, maar nam hij de hele namiddag vrij. Toen hij thuiskwam met de -uiteraard peperdure en gek genoeg ook foeilelijke- sjaal maakte hij met de grootst mogelijke voorzichtigheid de verpakking open. Hij haalde het zijden equivalent van zijn weekloon met de grootste zorg uit het pakje en legde het volledig opengespreid op het droogrek. Toen begon hij enthousiast het gras te maaien. Telkens hij een baan gemaaid had, verzette hij het droogrek, zodat het permanent vlakbij stond. Toen hij klaar was, controleerde hij of er geen grassprieten op de sjaal waren beland. Dat was niet het geval. Enkel onzichtbare pollen dus. Gerard genoot al bij voorbaat. Voor de zekerheid legde hij de sjaal nog even om zijn schouders en maakte een rondje door de tuin. Bij elke boom stond hij stil en schudde hij eens goed aan de takken. Elke boom die mogelijks pollen verspreidde, kon mooi even helpen bij operatie ‘Rita snotter’.

 

De volgende middag legde Gerard de opnieuw zorgvuldig ingepakte sjaal op de hoedenplank en keek bewonderend naar zijn mooie Els die de voordeur sloot. Hij kende haar zo goed dat hij aan haar trillende linkerpink zag dat ze als een berg tegen het chique, maar kille etentje in Restaurant Chez Laurent opzag. Hij glimlachte haar bemoedigend toe toen ze instapte.

  Bij Chez Laurent wilde Rita de sjaal onmiddellijk aan. Ze probeerde even hatelijk te doen als anders, maar werd tijdelijk afgeleid door de jaloerse blikken van Annette. Gerard zag hoe beide vrouwen elkaar de loef hadden proberen afsteken met hun chique mantels en nieuwe schoenen. Met de laatste mode van Lanolé rond haar nek, stond Rita momenteel aan de leiding. Gerard zag tot zijn tevredenheid hoe Rita telkens even aan de sjaal friemelde om Annettes aandacht erop te vestigen. Tijdens het aperitief besloot Rita echter dat het hoog tijd werd voor haar dagelijkse portie venijn en ze bekeek haar dochter kritisch. Gerard zag zijn vrouw letterlijk krimpen. Het eenvoudige, maar sierlijke jurkje dat ze droeg, had haar thuis mooi gestaan, maar met haar afhangende schouders en gespannen gezicht kwam het niet echt meer tot zijn recht. Weerom had Rita een slag gewonnen. Maar nog niet de oorlog, dacht Gerard opstandig. Hij hield Rita nauwlettend in het oog. Ze begon af en toe discreet naar een zakdoekje te grijpen en hij zag hoe ze geërgerd in haar ogen wreef, waardoor die alleen maar roder werden. Hij besloot dat het tijd was voor de volgende stap en wees haar er discreet, maar nét iets te luid op dat ze misschien haar make-up even moest gaan bijwerken, want dat haar neus aan de rode kant was. Haar ogen die normaal vuur spuwden, keken hem enigszins vissig aan en terwijl ze haar sjaal strak om zich heen trok, beende ze naar het toilet. De niesbui die volgde, verpestte haar waardige aftocht enigszins.

  Toen ze eindelijk uit het toilet kwam, zag ze er nog ellendiger uit. Met haar laatste energie probeerde ze de obers ervan langs te geven omdat die het raam open hadden staan en zo een opstoot van haar pollenallergie hadden veroorzaakt. Ze eiste dat Gerard haar naar huis bracht, omdat ze amper nog zag met haar rode, geïrriteerde ogen. Gerard keek snel naar Els en zag dat die vooral opluchting uitstraalde. Ze knikte hem toe en zei dat zij alvast naar huis ging.

 

Toen Gerard terug thuiskwam, liep Els te neuriën. Ze keek hem vrolijk aan toen hij binnenkwam en vroeg met een ondeugend gezicht of hij ook niet vond dat ze dringend een bad nodig hadden? Zodoende zaten ze om 16 u niet aan het dessert in het stijve Chez Laurent, maar wel tot hun nek in de bubbels. Gerard genoot van de lach van zijn vrouw, terwijl hij de laatste stress uit haar schouders masseerde. 1-0 voor het thuisfront. Zelfs Rita’s telefoontje dat na het bad op het antwoordapparaat knipperde, (‘Konden jullie niet eens bellen om te vragen of ik ok ben?’) kon hun goede humeur die avond niet verstoren.

 

De hele week dacht Gerard na over zijn volgende stap. Hij overwoog om zich te verdiepen in de samenstelling van haarverf om Rita met een paarse coupe op te zadelen, maar bedacht dat hij dan meteen boodschappenknecht zou worden tot de kapster de coupe kon herkleuren. Peinzend schaafde hij aan de eettafel die vandaag op zijn programma stond. Hoe kon hij Rita op een redelijk menslievende manier zoveel mogelijk uit hun leven weren?

 

Toen hij die middag met een half oor de lotto-uitslagen beluisterde, schrok hij op. Kon het zijn dat… Haastig overliep hij de nummers nog een keer. Ja, hij had het goed gehoord. Zes juiste! Hoe groot was de kans daarop?! Hij wou Els bellen, maar bedacht zich. Hij nam een blad papier en begon lijstjes te maken en kolommen te vullen met voor- en nadelen, maar eigenlijk wist hij het antwoord al. Na een tijdje hield hij op en knikte in zichzelf. Hij nam het blad papier en scheurde het minutieus in hele kleine stukjes die hij vervolgens buiten in een emmer verbrandde.

 

Toen Els ’s avonds thuiskwam, keek ze blij verrast.

  ‘BBQ? Ik dacht al dat ik een brandlucht rook. Wat een heerlijke verrassing lieverd, maar ik moet moeders strijkgoed nog terugbrengen.’

  ‘Dat heb ik daarstraks al gedaan schat. Ga nu maar zitten, ik heb je al een glaasje wijn uitgeschonken.’

  ‘Heerlijk,’ mompelde Els met gesloten ogen, terwijl ze van haar wijn nipte, ‘wat vieren we?’

Voor Gerard kon antwoorden, ging de telefoon. Els nam op.

  ‘Ja moeder-’

  …

  ‘Wat? Echt? Wat ga je-

  …

  ‘Oh, ok. Ja… natuurlijk. Je moet doen wat voor jou het beste is. Fijn voor jou. Ik - ’

  …

  ‘Ja, natuurlijk, dat begrijp ik. Dag moeder.’

  Nog helemaal verbouwereerd vertelde Els dat haar moeder de lottopot gewonnen had. Ze had besloten onmiddellijk een vlucht naar Monaco te boeken en daar een chique villa te kopen. Ze voelde zich wel schuldig dat ze hen achterliet, maar op haar leeftijd moet je de kansen die je nog krijgt grijpen. De rest kon Gerard wel raden. Het genot Annette de ogen uit te steken en zich eindelijk onder ‘mensen van haar stand’ te kunnen begeven, had ervoor gezorgd dat Rita precies deed wat Gerard verwacht had. Het was een koud kunstje geweest om zijn winnende lot te verwisselen met dat van Rita, dat altijd klaarlag naast de tv, zodat ze na het avondjournaal de uitslag kon controleren. De brochure met ‘riante villa’s voor de meer gegoeden in het exclusieve Monaco’ die hij tussen haar post geschoven had, had de rest gedaan.

  Gerard keek naar zijn vrouw die tijdens haar relaas dapper haar best deed om het weg te stoppen, maar haar enorme blijdschap en opluchting toch niet kon verbergen. Haar hele gezicht lichtte op en ze kon niet ophouden met glimlachen.

 

En Gerard? Hem zagen de buren voortaan veel vaker met een grijns van intense tevredenheid en gelukzaligheid nu Rita hen niet meer het halve weekend lastig viel. De rolluiken werden heel laat opgetrokken ’s ochtends ten huize Maes, croissantjes werden pas tegen de middag opgehaald en Els’ wangen kleurden wel érg vaak roze als Gerard haar een knipoog gaf…

xxxxxxxxxxxxxxxxxxx

 Dit verhaal begon als een poging tot een grappig moordverhaal en werd al schrijvend uiteindelijk iets anders. Ik schreef het voor de Kortverhalenwedstrijd van Deinze. Ik diende het in onder deze titel. Nu vraag ik me af: ik beschouw de titel als een bewuste misleiding. De tekst gaat uiteindelijk over de man en zijn stille heldendaden om zijn gezin veilig te houden. Niemand zal ooit weten wat hij deed om zijn vrouw en zijn relatie te beschermen. Het opgeven van een grote materiële winst zal nooit door iemand geweten zijn. De twist in het verhaal is dat de man een stille held is die iets doet in alle stilte. Zou het volgens jullie beter zijn om de titel te wijzigen in 'Een stille held', zodat de lezer op het einde beseft: aha, daar slaat de titel op? Of beter Schoonmamalief: om de lezer op het verkeerde been te zetten, want die moet dieper kijken. Volgens mijn man is het te subtiel, en is het beter als de titel 'Een stille held' is, zodat je de lezer wijst op die laag eronder. Wat denken jullie?