Ik kon vroeger vaak heel erg genieten van de soms heel foute tekstjes uit de ‘U vraagt erom’ stukjes van Tom Heremans. Een tijd geleden probeerde ik om zelf een aantal vragen te bedenken en een fout antwoord erop te schrijven. Vaak nemen die tekstjes vrouwen op de korrel of onderwerpen die ik zelf belangrijk vind. Het leek me een uitdaging om meningen te verkondigen waar ik vaak niet achter sta. Om ‘politiek incorrect’ te proberen zijn. Hier dus een poging.

Vraag: Beste ‘U vraagt erom’

Ik heb net een rode broek gekocht waarvan ik vind dat hij me fantastisch staat. Mijn vriend zegt echter dat mijn kont dik is in een rode broek. Wat moet ik nu doen?

 Vertwijfelde vrouw

Beste vertwijfelde vrouw

Uw vriend heeft ongelijk. Als uw kont er dik uitziet in een rode jeans, dan is uw kont gewoon dik. Punt. Daar helpt geen veranderen van kleur aan, hoogstens een grotere maat broek. Zeggen dat uw kont dik is in een bepaald kleur is absurd. Uw kont is altijd dik. U heeft nu twee keuzes: Of u zegt aan uw vriend dat hij consequent moet zijn en beter kijken in het vervolg. Maar dan zal hij u voortaan niet alleen dik, maar ook een zeur noemen. En geef hem eens ongelijk. Of u koopt een zumbavideo en slaat aan het trainen. Tenzij het daar al te laat voor is natuurlijk.

Vraag: Beste ‘U vraagt erom’

Ik heb mijn schoonouders beloofd te koken voor kerstavond, maar ik kàn helemaal niet koken. Is mijn huwelijk en imago nu in gevaar of kan ik dit nog oplossen?

Kookanalfabeet

Beste kookanalfabeet

U behoort duidelijk tot de uitsloverige categorie die zaken belooft en dan pas denkt. Het boek ‘We zijn allemaal dom’ zou u goed van pas kunnen komen. Maar daarmee lost u uw kookprobleem natuurlijk niet op. Ik raad u aan een recept van een BV te bereiden en dat diep gedécolleteerd op tafel te zetten met de verwijzing naar die BV. Elk zinnig mens wéét dat recepten van BV’s niet deugen en dat u daar niets aan kan doen. En uw man en schoonvader zullen sowieso niet verder kijken dan uw décolleté.

Vraag: Beste ‘U vraagt erom’

Mijn vrouw wil scheiden omdat ik niet wil meedoen aan het SM-ritueel op pagina 748 van ’51 tinten grijs-bruin’. Wat moet ik doen?

 SM-analfabeet

Beste SM-analfabeet

Dit is niet haar echte reden. Het is hoogstens de druppel die de echtelijke emmer doet overlopen. U behoort vast ook tot de categorie mannen die ook al niet mee wou naar Twilight. ‘Liefde is een werkwoord’ zeggen ze: had u zich nog niet afgevraagd wat dit allemaal inhield misschien? Maar troost u: nu kan u voortaan ongegeneerd de toiletbril omhoog laten staan en uw Playboys hoeft u ook niet meer te verstoppen.

Vraag: Beste ‘U vraagt erom’

Ik ben helemaal vol van mindfulness, maar mijn vriend vindt dit maar niks. Wat moet ik doen?

Mindful Nessie

Beste Mindful Nessie

Het kostte me enige moeite om me ertoe te zetten u te antwoorden. Mindfulness gaat over in het ‘nu’ blijven en ik wil juist overal behalve hier zijn om te antwoorden op uw saaie vraag. Als ik in het ‘nu’ wil zijn, is dat ‘nu en hier’ overal behalve in een mindfulness cursus, maar dit even terzijde. ‘Nu’ heeft u een vriend, en als u die wil houden, moet u misschien een boeiendere hobby zoeken. Of u eindigt in een ‘nu’ dat zo saai is, dat zelfs een mindfulness cursus boeiend lijkt.

De auteur van deze stukjes wijst elke verantwoordelijkheid af over bovenstaande foute tekstjes. Aan alle mogelijk gekwetste personen: ik heb zelf verschillende rode broeken (of mijn kont er daarin dik uitziet of niet, laat ik in het midden 😉. Bovengenoemde meningen zijn louter het resultaat van een schrijfoefening 😉

Soms wou ik dat het leven een quiz was. Dan hoorde je plots de quizmaster zeggen ‘Stop de klok’ en kon je even rustig nadenken over die totaal onverwachte vraag over voorlichting die je snotneus je plots stelde. Help, wanneer is die zo groot geworden? Nu sta je gewoon te stuntelen en probeer je je verschrikte gezicht te redden. Je zou de tijd hebben om je even om te draaien -gezicht weer in de plooi- en dan doen we de ‘strenge mama-act’, maar ditmaal iets geloofwaardiger. Als je kind een vraag stelde waardoor je je oliedom voelde, riep je een hulplijn in, hoewel google en wikipedia tegenwoordig ook goede vrienden geworden zijn. Een ‘net gemist’ optie, zou een goede pedagogische reactie -ditmaal zónder gillen- opleveren. Mijn geduld verliezen? Ik? Nooit… Oh, en trouwens, na de eindronde zou ik best wel eens naar huis willen gaan met een paar prijzen in plaats van met een nieuwe lading grijs haar en hoofdpijn.

paranormaal foutje

De waarzegster legde de laatste tarotkaart en keek haar van onder haar dikke wenkbrauwen vorsend aan. Ilse glimlachte aarzelend. De hese stem van de waarzegster vulde de ruimte.

‘U zal een gruwelijke dood sterven in hete schoenen.’

Ilse verstijfde, maar voor ze iets kon antwoorden, fronste de waarzegster en schudde geërgerd haar hoofd.

‘Nee, sorry’, mompelde ze. ‘dit is de verkeerde fiche. Het is die van de stiefmoeder van Sneeuwwitje. Die stagiaires ook! Ik had nog zo gezegd…’

Een tijdje geleden gaf ik een les over China aan heel erg wakkere negen-jarigen. De juf had hen beloofd dat ze AL hun vragen over China moesten verzamelen en aan mij stellen, want ik was een EXPERT. Die ‘AL’ namen ze heel letterlijk. Ik kreeg een lawine vragen over me heen, die het begrip ‘out of the box’ heel erg ver oprekten. Toen ze me details begonnen te vragen over de krekel uit de film Mulan, moest ik hen weer IN the box krijgen. Grappig hoe ver je expertise hoort te reiken. Er moeten blijkbaar dringend een paar vakken toegevoegd worden aan het curriculum van mijn opleiding.

En als ik er over nadenk: aan de curricula van ALLE opleidingen. Even denken: een DOKTER van eender welke strekking moet vroeger ZEKER alle details over het Dokter Bibber-spel gekend hebben. Een bouwvakker moet alle namen uit Bob de Bouwer kennen, een kok moet het recept van Smurfbessentaart uiteraard al uitgeprobeerd hebben, de politie heeft maar beter het nummer van Mega Mindy en Rox in hun telefoon zitten, het leger heeft de verschillende krachten in Pokemon hopelijk grondig bestudeerd, … Je ziet, we hebben nog veel werk aan de winkel.

Maar, ik pleit schuldig: het was heel fijn om te doen 😊

Ik kwam daarstraks aan de schoolpoort een heks tegen. Ze was blijkbaar vergeten zich een beetje incognito te kleden. Ze kreeg een brede, ietwat afgunstige glimlach van mij. Ze vroeg zich vast af waarom die muggle zo breed lachte naar haar…

Sommige dingen zou je soms in een vragenlijst moeten gieten. Ik stel me zo voor dat ik een vragenlijst in mijn bus krijg:

Ben je vandaag al met de natuur in aanraking gekomen.

A.      Ik heb me getengeld. Telt dat ook?

B.      Ik heb een spin buiten geveegd. Gisteren. Of nee, vorige week.

C.      Ok, ok, ik weet het. Ik moet dringend eens een herfstwandelingetje gaan maken, want ik vermoed dat een aflevering van National Geographic óók al niet telt.

Een tweetal maand geleden schreef 'de wakkere papa' in zijn column in de Gezinsbond over de invloed die we als ouders hebben op onze kinderen. We moedigen bepaald gedrag aan en berispen ander gedrag. We stimuleren de eigenschappen die wij belangrijk en waardevol vinden. Vaak is het niet enkel de genetica die maakt dat onze kinderen op ons lijken, maar ook onze voorkeuren, onze opvoeding. Nature én nurture...

Ik schreef onderstaande als reactie op de website van de Gezinsbond (https://gezinskrantdebond.wordpress.com/2018/10/24/lief-of-stoer-kies-zelf-maar/#comments)


Toen mijn spruit nog een spruitje was, las ik toevallig: 97% van alle kinderen is creatief, maar 3% van alle volwassenen is dit nog. De maatschappij slaagt erin die creativiteit in de kiem te smoren, te berispen. Focus is nodig, praktisch denken, hard werken. Dromen? Nee… Nergens goed voor!
Ik dacht: mooi niet. Mijn kind zal de kans krijgen om creatief en fantasierijk te zijn. Ik ga het niet afremmen. Stiekem vond ik het wel fijn als hij bij die 3% zou eindigen. The last ones standing… met hun hoofd in de wolken.
Wel, ‘be careful what you wish for’ zeggen ze. Mijn zoon is nu 9. Ik heb hem onderweg heel veel aangemoedigd als hij creatief wou zijn, of als hij prachtige fantasieën uitte. Ik herinner me dat hij en ik in de bib enthousiast luidop een verhaal bijeen aan het fantaseren waren. Een ander kind, jonger dan hij, zei heel verontwaardigd: dat bestaat toch niet! Ik had in alle stilte medelijden met dat kind. Een kleuter, en nu al zijn fantasie kwijt… Dat zou mijn kind dus niet overkomen. En zo gezegd, zo gedaan. Ik stimuleerde mijn zoon, en hij dreef vaak af naar andere oorden. Andere planeten, soms ook als het eten klaar was, of zelfs als het al koud werd… Op oudercontacten kwam vaak terug dat hij soms totaal elders zat en de juf niet gehoord had. Ook thuis drijft hij mijn man en mij soms een beetje gek. Het is niet altijd gemakkelijk om hem tijdig ergens te krijgen, als zijn hoofd nog helemaal van planeet Fantasia moet terugkeren naar het aardse rijk der zeurende mama’s die tijdig op school willen zijn.
Regelmatig staat hij op pantoffels of in pyjamabroek klaar bij de fiets. We zoeken samen ijverig naar het uit-knopje van zijn fantasie, zodat hij als het moet ook gefocust en geconcentreerd kan zijn. Maar alle mensen, wat een pracht fantasie heeft hij nog steeds! Hij bedenkt de mooiste verhaaltjes en maakt de heerlijkste opmerkingen. Hij kan werkelijk op een heel eigen manier naar de wereld kijken. Ik ben apetrots op hem.
Heb ik hier goed aan gedaan? Geen idee. Maar als hij erin slaagt het uit-knopje van zijn creativiteit naar eigen believen te gebruiken, kan hij volgens mij beide werelden aan. De praktische, echte wereld, en zijn eigen, mooie droomwereld…