Inzending Kortverhalenwedstrijd stad Deinze 2021. Onder het verhaal een verzoek om feedback, te lezen NA het verhaal.
Schoonmamalief
Hij keek tevreden naar de kast.
Het was inderdaad een goed idee geweest om een donkerder kleur te kiezen. Het
resultaat mocht er zijn. Nu enkel nog… Gerard keek op toen hij de telefoon
hoorde. Misschien kon Els… Toen herinnerde hij zich dat Els nog niet thuis was.
Zuchtend veegde hij snel zijn handen af aan een vod en haastte zich naar
binnen. Hij was nog nét op tijd en beklaagde zich dat bitter toen hij een seconde
later de snerpende stem van zijn schoonmoeder hoorde.
‘Dat werd ook tijd. Jij denkt zeker dat ik niets anders te doen heb dan
wachten tot jij opneemt? Als jij niet zo’n nietsnut was en een betere job zou hebben,
zou Els tenminste niet moeten werken en zou ik het niet moeten stellen met jou
aan de telefoon. Enfin, moet je horen…’ en naadloos ging haar monoloog over in
een lofzang op Jacques, de geliefde zoon van haar beste vriendin Annette.
Jacques, die een bloeiende advocatenpraktijk had, rondreed in een BMW en wiens
vrouw aan liefdadigheid deed, als ze tenminste niet op Saint-Tropez zat of net
een manicure had gehad.
Gerard stond zich te verbijten. Vol spijt dacht hij aan de kast die hij
voor het eten nog snel een laatste laklaag had willen geven. Afwezig bekeek hij
de post. Af en toe drong de stem van zijn schoonmoeder door tot zijn
bewustzijn. God, wat had hij toch een hekel aan die heks. Hij kon haar soms wel
wurgen. Terwijl ze eindeloos doorging, stond hij zichzelf de verleidelijke
fantasie toe van zijn handen om die frêle nek. Het gaf hem zo’n goed gevoel dat
hij grinnikte.
‘Wat is er zo grappig, Gerard?’ klonk haar schrille stem. ‘Het is echt
niet evident om een goede kapper te vinden hoor.’
Hij concentreerde zich weer op zijn fantasie. Stel dat hij het écht zou
doen. Niet wurgen natuurlijk, dat liet sporen na. Maar iéts zou toch mogelijk
moeten zijn? Natuurlijk, Els zou bedroefd zijn, maar daar kwam ze wel weer
overheen. Het woog echt niet op tegen de voordelen. Stel je voor, geen Rita meer
die feestjes verziekte met haar nooit aflatende kritiek. Die hen op
zondagochtend uit bed belde voor een onbenulligheid, terwijl hij Els net zo ver
had dat ze wilde vrijen. Geen kleinerende opmerkingen of bijtende spot. Geen
‘goede bedoelingen’ die hij zo zat was. Altijd bemoeide dat mens zich met hun
leven. Alles wist ze beter en met haar zogenaamde goede bedoelingen verziekte
ze zijn leven, zijn relatie en zijn humeur.
Tijdens het avondeten vroeg Els
of de kast af was. Toen hij ontkennend antwoordde, zag hij de teleurstelling op
haar gezicht. Aangezien de kast de volgende ochtend geleverd moest worden, trok
zijn antwoord automatisch een streep door hun plan om naar de film te gaan.
Alweer iets waar dat stomme mens verantwoordelijk voor was. Gerard overliep
welke manieren Rita versneld naar het hiernamaals konden helpen. Toen Els hem
eraan herinnerde dat hij de taart voor zaterdag nog moest bestellen, zag hij
zijn kans. Rita was allergisch voor pinda’s. Als hij nu eens minuscule
schilfertjes pinda zou strooien over alle gebakjes? Sporen van noten… het kon
tenslotte zomaar gebeuren. De avond zag er plots een stuk vrolijker uit.
Zaterdag brak aan onder een
stralende zon. Gerard kon zich niet herinneren dat hij ooit eerder uitgekeken
had naar de komst van zijn schoonmoeder. Zelfs bij de eerste kennismaking en op
hun trouw had ze venijnige opmerkingen gemaakt, gestookt tussen Els en hem en
hem belachelijk proberen te maken bij de andere aanwezigen. Nee, het was haat
op het eerste gezicht geweest van haar kant. Wat hij haar toch misdaan had,
vroeg hij zich al lang niet meer af. Els had met Droomprins in hoogsteigen
persoon mogen thuiskomen en het was nog niet voldoende geweest. Rita leefde
ervoor om ieders leven tot een hel te maken. Die vrouw was puur venijn. Haar
arme man was wellicht zo vroeg gestorven louter door de giftige atmosfeer die
ze uitwasemde.
Els was zoals altijd nerveus net voor haar moeders komst. Als een
wervelwind maakte ze het hele huis perfect aan kant. Toch stopte ze even om hem
opmerkzaam aan te kijken. Gerard gaf zichzelf voor zijn kop. Hij moest normaal
doen, maar hij kon het niet helpen. Nu hij zich voorgenomen had om de wereld
van Rita te verlossen, wou hij het
gewoon graag zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Toen Rita zich eindelijk geïnstalleerd had in de tuin, na een kritische
blik op de vensters - die bij haar uiteraard met een ander schoonmaakmiddel en
dus beter gepoetst waren – keek ze misprijzend om zich heen.
‘Je rozen stellen ook niet veel voor dit jaar, Els’, zei ze verwijtend,
alsof Els persoonlijk verantwoordelijk was voor de zaagwespenplaag die de rozen
getroffen had. Gerard zag zijn vrouw op haar lip bijten en moest zich inhouden
om zijn schoonmoeder geen mep te geven. In de plaats daarvan zei hij zacht
tegen Els dat ze misschien om de gebakjes kon gaan, dan voorzag hij Rita
ondertussen wel van drank. Toen Els terugkwam met de gebakjes die er
overheerlijk uitzagen, veerde Rita plots op.
‘Voor mij geen gebak,’ zei ze beslist, ‘ik ben op dieet.’ Gerard
verslikte zich bijna in zijn koffie. Op dieet? Waarom besloot dat mens uitgerekend nu voor het
eerst in haar leven om op dieet te gaan? Het was niet of haar schriele figuur
nog schrieler kon worden. Maar helaas voor Els en hem verblijdde Rita hen de
rest van de middag met een eindeloos verhaal over hoe haar vriendin Annette
gelezen had dat suiker des duivels was. Gerard zag dat Els met spijt naar de
heerlijke gebakjes keek, maar geen tweede durfde te nemen nu haar moeder zo
duidelijk had gesteld dat enkel zwakkelingen dat zouden doen. Uitdagend nam hij
zelf een tweede gebakje, maar daar had hij al snel spijt van, want haar spot
was dusdanig dat het gebak hem niet meer smaakte. Terwijl hij zijn woede en
ergernis verbeet, stond hij op om de rest van het gebak op te ruimen. In de
keuken knuffelde hij Els snel even. Terwijl hij haar liefkozend een kus in haar
nek gaf, fluisterde hij dat ze straks als Rita weg was des te meer gebak over
hadden om er een gezellige avond van te maken op de bank.
‘Trouwens, ik vind jouw figuur tien keer mooier dan die scherpe vormen
waar jouw moeder zo hoog mee oploopt’ mompelde hij in haar oor, terwijl zijn
handen even verlangend over haar prachtige heupen en haar ronde achterwerk
streken. Toen hij voorstelde om uit protest pizza te bestellen zodra Rita weg
was, kwam er eindelijk weer een lach op Els’ gezicht. Gerard kneep nog snel
even in haar schouder voor hij zich weer in de arena waagde. Er moest echt iets
gebeuren. Hij was niet de enige die onder Rita leed en hij zou niet toestaan
dat zijn schoonmoeder zijn vrouw zo bleef ondermijnen.
Misschien was het toch maar goed
dat Rita niet van de gebakjes gegeten had, bedacht Gerard zich ’s nachts. Hij
kon de slaap niet vatten en stond zachtjes op om Els niet wakker te maken. Aan
de keukentafel staarde hij peinzend in zijn kop koffie. Het was helemaal niets
voor hem om iemand dood te wensen, laat staan om iemand te proberen doden. Ja,
Rita was een kreng waarnaast de duivel zelf een teddybeer leek. Maar dan nog
kon hij het niet maken om haar te vermoorden. Hij moest zichzelf tenslotte nog
kunnen aankijken in de spiegel. Haar een koekje van eigen deeg geven
daarentegen zou Els en hem weer wat zuurstof geven om er even tegen te kunnen.
Hij zou zijn ogen en oren openhouden en proberen om Rita wat weerwerk te bieden
vanaf nu.
Toen Els de week erna de telefoon
neerlegde en nerveus zei dat haar moeder de nieuwe sjaal van Lanolé eiste voor
haar verjaardag, wist Gerard wat hem te doen stond. Hij bood aan om de sjaal de
volgende dag te gaan kopen in zijn lunchpauze.
De volgende dag ging Gerard niet
alleen winkelen in zijn middagpauze, maar nam hij de hele namiddag vrij. Toen
hij thuiskwam met de -uiteraard peperdure en gek genoeg ook foeilelijke- sjaal
maakte hij met de grootst mogelijke voorzichtigheid de verpakking open. Hij
haalde het zijden equivalent van zijn weekloon met de grootste zorg uit het
pakje en legde het volledig opengespreid op het droogrek. Toen begon hij
enthousiast het gras te maaien. Telkens hij een baan gemaaid had, verzette hij
het droogrek, zodat het permanent vlakbij stond. Toen hij klaar was,
controleerde hij of er geen grassprieten op de sjaal waren beland. Dat was niet
het geval. Enkel onzichtbare pollen dus. Gerard genoot al bij voorbaat. Voor de
zekerheid legde hij de sjaal nog even om zijn schouders en maakte een rondje
door de tuin. Bij elke boom stond hij stil en schudde hij eens goed aan de
takken. Elke boom die mogelijks pollen verspreidde, kon mooi even helpen bij
operatie ‘Rita snotter’.
De volgende middag legde Gerard de
opnieuw zorgvuldig ingepakte sjaal op de hoedenplank en keek bewonderend naar
zijn mooie Els die de voordeur sloot. Hij kende haar zo goed dat hij aan haar
trillende linkerpink zag dat ze als een berg tegen het chique, maar kille
etentje in Restaurant Chez Laurent opzag. Hij glimlachte haar bemoedigend toe
toen ze instapte.
Bij Chez Laurent wilde Rita de sjaal onmiddellijk aan. Ze probeerde even
hatelijk te doen als anders, maar werd tijdelijk afgeleid door de jaloerse
blikken van Annette. Gerard zag hoe beide vrouwen elkaar de loef hadden
proberen afsteken met hun chique mantels en nieuwe schoenen. Met de laatste
mode van Lanolé rond haar nek, stond Rita momenteel aan de leiding. Gerard zag
tot zijn tevredenheid hoe Rita telkens even aan de sjaal friemelde om Annettes
aandacht erop te vestigen. Tijdens het aperitief besloot Rita echter dat het
hoog tijd werd voor haar dagelijkse portie venijn en ze bekeek haar dochter
kritisch. Gerard zag zijn vrouw letterlijk krimpen. Het eenvoudige, maar
sierlijke jurkje dat ze droeg, had haar thuis mooi gestaan, maar met haar
afhangende schouders en gespannen gezicht kwam het niet echt meer tot zijn
recht. Weerom had Rita een slag gewonnen. Maar nog niet de oorlog, dacht Gerard
opstandig. Hij hield Rita nauwlettend in het oog. Ze begon af en toe discreet
naar een zakdoekje te grijpen en hij zag hoe ze geërgerd in haar ogen wreef,
waardoor die alleen maar roder werden. Hij besloot dat het tijd was voor de
volgende stap en wees haar er discreet, maar nét iets te luid op dat ze
misschien haar make-up even moest gaan bijwerken, want dat haar neus aan de
rode kant was. Haar ogen die normaal vuur spuwden, keken hem enigszins vissig
aan en terwijl ze haar sjaal strak om zich heen trok, beende ze naar het
toilet. De niesbui die volgde, verpestte haar waardige aftocht enigszins.
Toen ze eindelijk uit het toilet kwam, zag ze er nog ellendiger uit. Met
haar laatste energie probeerde ze de obers ervan langs te geven omdat die het
raam open hadden staan en zo een opstoot van haar pollenallergie hadden
veroorzaakt. Ze eiste dat Gerard haar naar huis bracht, omdat ze amper nog zag
met haar rode, geïrriteerde ogen. Gerard keek snel naar Els en zag dat die
vooral opluchting uitstraalde. Ze knikte hem toe en zei dat zij alvast naar huis
ging.
Toen Gerard terug thuiskwam, liep
Els te neuriën. Ze keek hem vrolijk aan toen hij binnenkwam en vroeg met een
ondeugend gezicht of hij ook niet vond dat ze dringend een bad nodig hadden?
Zodoende zaten ze om 16 u niet aan het dessert in het stijve Chez Laurent, maar
wel tot hun nek in de bubbels. Gerard genoot van de lach van zijn vrouw,
terwijl hij de laatste stress uit haar schouders masseerde. 1-0 voor het
thuisfront. Zelfs Rita’s telefoontje dat na het bad op het antwoordapparaat
knipperde, (‘Konden jullie niet eens bellen om te vragen of ik ok ben?’) kon
hun goede humeur die avond niet verstoren.
De hele week dacht Gerard na over
zijn volgende stap. Hij overwoog om zich te verdiepen in de samenstelling van
haarverf om Rita met een paarse coupe op te zadelen, maar bedacht dat hij dan
meteen boodschappenknecht zou worden tot de kapster de coupe kon herkleuren.
Peinzend schaafde hij aan de eettafel die vandaag op zijn programma stond. Hoe
kon hij Rita op een redelijk menslievende manier zoveel mogelijk uit hun leven
weren?
Toen hij die middag met een half
oor de lotto-uitslagen beluisterde, schrok hij op. Kon het zijn dat… Haastig
overliep hij de nummers nog een keer. Ja, hij had het goed gehoord. Zes juiste!
Hoe groot was de kans daarop?! Hij wou Els bellen, maar bedacht zich. Hij nam
een blad papier en begon lijstjes te maken en kolommen te vullen met voor- en
nadelen, maar eigenlijk wist hij het antwoord al. Na een tijdje hield hij op en
knikte in zichzelf. Hij nam het blad papier en scheurde het minutieus in hele
kleine stukjes die hij vervolgens buiten in een emmer verbrandde.
Toen Els ’s avonds thuiskwam,
keek ze blij verrast.
‘BBQ? Ik dacht al dat ik een brandlucht rook. Wat een heerlijke
verrassing lieverd, maar ik moet moeders strijkgoed nog terugbrengen.’
‘Dat heb ik daarstraks al gedaan schat. Ga nu maar zitten, ik heb je al
een glaasje wijn uitgeschonken.’
‘Heerlijk,’ mompelde Els met gesloten ogen, terwijl ze van haar wijn
nipte, ‘wat vieren we?’
Voor Gerard kon antwoorden, ging
de telefoon. Els nam op.
‘Ja moeder-’
…
‘Wat? Echt? Wat ga je-
…
‘Oh, ok. Ja… natuurlijk. Je moet doen wat voor jou het beste is. Fijn
voor jou. Ik - ’
…
‘Ja, natuurlijk, dat begrijp ik. Dag moeder.’
Nog helemaal verbouwereerd vertelde Els dat haar moeder de lottopot
gewonnen had. Ze had besloten onmiddellijk een vlucht naar Monaco te boeken en
daar een chique villa te kopen. Ze voelde zich wel schuldig dat ze hen
achterliet, maar op haar leeftijd moet je de kansen die je nog krijgt grijpen.
De rest kon Gerard wel raden. Het genot Annette de ogen uit te steken en zich
eindelijk onder ‘mensen van haar stand’ te kunnen begeven, had ervoor gezorgd
dat Rita precies deed wat Gerard verwacht had. Het was een koud kunstje geweest
om zijn winnende lot te verwisselen met dat van Rita, dat altijd klaarlag naast
de tv, zodat ze na het avondjournaal de uitslag kon controleren. De brochure
met ‘riante villa’s voor de meer gegoeden in het exclusieve Monaco’ die hij
tussen haar post geschoven had, had de rest gedaan.
Gerard keek naar zijn vrouw die tijdens haar relaas dapper haar best
deed om het weg te stoppen, maar haar enorme blijdschap en opluchting toch niet
kon verbergen. Haar hele gezicht lichtte op en ze kon niet ophouden met
glimlachen.
En Gerard? Hem zagen de buren
voortaan veel vaker met een grijns van intense tevredenheid en gelukzaligheid
nu Rita hen niet meer het halve weekend lastig viel. De rolluiken werden heel
laat opgetrokken ’s ochtends ten huize Maes, croissantjes werden pas tegen de
middag opgehaald en Els’ wangen kleurden wel érg vaak roze als Gerard haar een
knipoog gaf…
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Dit verhaal begon als een poging tot een grappig moordverhaal en werd al schrijvend uiteindelijk iets anders. Ik schreef het voor de Kortverhalenwedstrijd van Deinze. Ik diende het in onder deze titel. Nu vraag ik me af: ik beschouw de titel als een bewuste misleiding. De tekst gaat uiteindelijk over de man en zijn stille heldendaden om zijn gezin veilig te houden. Niemand zal ooit weten wat hij deed om zijn vrouw en zijn relatie te beschermen. Het opgeven van een grote materiële winst zal nooit door iemand geweten zijn. De twist in het verhaal is dat de man een stille held is die iets doet in alle stilte. Zou het volgens jullie beter zijn om de titel te wijzigen in 'Een stille held', zodat de lezer op het einde beseft: aha, daar slaat de titel op? Of beter Schoonmamalief: om de lezer op het verkeerde been te zetten, want die moet dieper kijken. Volgens mijn man is het te subtiel, en is het beter als de titel 'Een stille held' is, zodat je de lezer wijst op die laag eronder. Wat denken jullie?
