Na het prachtige De hemel is altijd paars, schrijft Rezazadeh met Ik ken een berg die op me wacht opnieuw een prachtig boek. Lees hieronder op Hebban hoe het boek mij beviel.

Weemoedig kunstwerkje

Na haar poëtische en zeer gesmaakte debuut, De hemel is altijd paars, brengt Sholeh Rezazadeh nu Ik ken een berg die op me wacht uit. Voor dit boek bestudeerde ze de leefwereld en de tradities van de Shahsevan- en Bakhtari-nomaden.

De 40-jarige Alma woont op een woonboot op de Amstel. De laatste tijd voelt ze zich teneergeslagen door de drukte en onverschilligheid van de Westerse wereld. Ze neemt het besluit zich een tijdje te vestigen in de Iraanse bergen bij een groep nomaden. Saray is een jonge nomadenvrouw. Zij leeft sinds jaar en dag in de prachtige, maar woeste omgeving van de krachtige rivier Aras. Daar hoedt haar volk vee, looit geitenhuiden, karnt de melk met de hand en leeft van de natuur. Ze hebben geen Westerse technologie en hun leven bestaat uit rust, ruimte, regelmaat en hard werken.

Wat dit boek origineel maakt, is dat het verteld wordt vanuit het perspectief van de rivier Aras, die ‘zijn’ nomaden observeert en becommentarieert.

Doorheen het verhaal loopt de rode draad van de klimaatopwarming. Die oefent een grote invloed uit op het leven van de nomaden. Het volk trekt ’s winters naar het dal en ’s zomers richting de bergen, maar het moment van die migratie begint te verschuiven en de lengte van een verblijf verandert. Er ligt ieder jaar minder sneeuw, de rivier bevat minder water, de vissen sterven en het nomadische leven komt sterk onder druk te staan. Alma vertelt dan weer hoe Nederland niet almaar minder, maar meer water heeft en hoe haar rivier Amstel langzaam stijgt.

‘Wat zou er van deze vlakte overblijven behalve een oud litteken op het gerimpelde voorhoofd van de langzaam afstervende aarde?’

Net zoals in haar debuut, blaast de schrijfster haar lezers ook in dit boek weer omver met weergaloos prachtige taal. Op een woord wordt ‘gekauwd’ voor het wordt ‘doorgeslikt’, het water praat niet maar ‘golft’ zijn tekst, een hart zit ‘vol zwaluwen’. In dit boek ligt de nadruk nog meer op poëzie, zodat vooral in het begin wanneer er heel veel geobserveerd wordt en er weinig gebeurt, sommige lezers misschien even zullen moeten doorzetten. Maar dat loont absoluut de moeite.

De schrijfster creëert sterke en originele beelden : ‘De natuur trok plotseling en slordig haar feestkleding en haar ongemakkelijke schoenen uit, gooide ze in een hoek en viel in slaap; dronken, moe en lusteloos na een lang feest.’

Ook personages zoals de nukkige rivier Aras of de mysterieuze Ipek die tapijten weeft uit bezorgdheid voor de verstoorde slaap van de bomen zullen de lezer bijblijven.  

De auteur trekt regelmatig mooie parallellen zoals tussen de dode vissen die op de Aras drijven en de blikjes, plastic en sigarettenpeuken die op de Amstel drijven.

Het enige minpuntje dat op het boek aan te merken valt, is dat Rezazadeh de tegenstelling tussen de idyllische nomadenwereld en de onverschillige Westerse wereld zo absoluut stelt, waardoor het af en toe ietwat richting een tirade gaat. Toch moet gezegd dat ze vele terechte punten aanstipt, zoals wanneer ze de jonge nomade Doeman verbaasd laat vragen of mensen in het Westen betalen om een uur te mogen rusten en niets doen, of om in de natuur te wandelen. Met dit mooie kleinood houdt de auteur de Westerse lezer absoluut een spiegel voor.

 Mijn meest recente redactionele recensie voor Hebban ging over Gebied 19, een ietwat vreemd boek...

De druk van het geluk

 

Esther Gerritsen is met Gebied 19 niet aan haar proefstuk toe. Naast acht romans en een verhalenbundel, schreef ze reeds theaterteksten, het boekenweekgeschenk Broer en columns. In de scifi-roman Gebied 19 wordt de 51-jarige Tomas wakker de ochtend na zijn tweede huwelijk en zijn vrouw Suzanne blijkt verdwenen. Wanneer hij de hond uitlaat, merkt hij dat er meer mensen weg zijn, véél meer. En de samengestroomde overblijvers lijken allemaal enigszins verwacht te hebben dat dit eraan zat te komen. Alleen Tomas valt totaal uit de lucht.

‘Er was niet per se iets heel vreemds, er was vooral allerlei gewoons dat ontbrak, een steeds groter wordend gemis.’

In dit vlot geschreven verhaal val je er als lezer middenin. Iedereen lijkt in min of meerdere mate wel iets te weten, behalve Tomas. Hoewel zijn absolute onwetendheid enigszins ongeloofwaardig overkomt, doet de schrijfster moeite om dit te duiden vanuit zijn karakter als teruggetrokken workaholic. Samen met Tomas gaat de lezer op zoek naar de ware toedracht. Dat creëert vanzelfsprekend enige spanning in een verhaal met een zekere originaliteit.

Meer dan om het scifi-aspect, draait het in dit boek echter om de kritische en vaak zeer behoudensgezinde blik van Tomas, vanuit wiens perspectief we het hele boek lang alles beleven. Hij zeult enige emotionele bagage mee en worstelt met zwaarmoedigheid. Na één enkele poging tot contact met een vriend die ook verdwenen blijkt, blijft Tomas dralen en besluit hij geen anderen te contacteren. De angst dat zijn zogenaamde vrienden zelfs in deze barre tijden eenzaamheid zouden prefereren boven contact met hem is te groot. Liever weet hij niet of ze er nog zijn. Zijn eenzaamheid en ontreddering zijn enorm. Hij gaat naar het buurthuis waar hij vroeger nooit kwam, want daar wordt hij bij naam genoemd nu. ‘Hij zag ertegen op om thuis te zijn waar het zo vol was met mensen die er niet waren.’ De lezer kan zich dan ook afvragen of de bril waardoor alles beschreven wordt voldoende objectief is. Toch heeft dit volledig focussen op Tomas als voordeel dat je je als lezer kan blijven afvragen in hoeverre Tomas gelijk heeft, of dat hij de zaken verkeerd ziet. Dat is op zich een boeiend gegeven.

In deel twee werkt de auteur een vorm van leven uit waar hardnekkig in het nu geleefd wordt. Geschiedenis wordt afgeschaft als vak, als mensen overlijden zijn er geen foto’s, graven of gesprekken meer om hen te gedenken en voor mensen met zwaar depressieve klachten is er geen plaats. Hoewel iedereen er tevreden en blij is, grijpt het je als lezer naar de keel en voelt deze manier van in het leven staan heel erg fout.

Verwacht in dit boek geen grote emoties, want het is vaak moeilijk om voeling te krijgen met de personages die je alleen via de ogen van de sociaal onhandige hoofdpersoon leert kennen. Ook de spanning blijft beperkt, evenals de summiere beschrijvingen van de scifi-elementen. Gerritsen vertrekt van een leuk scifi-gedachtenexperiment en werkt van daaruit uit in hoeverre geluk afgedwongen kan en màg worden, of het maakbaar is en of dat wel wenselijk is en wat er gebeurt met een maatschappij waar lijden er niet meer mag zijn. Dat zijn heel interessante en pertinente vragen waar dit boek een boeiend verhaal rond weeft dat boeit tot het einde.

Ik nam de afgelopen maand deel aan een fijne leesclub met dit boek. Hieronder lees je wat ik van het boek vond.

Een leven in de natuur

In Ga als een rivier van Shelley Read zet een spontane ontmoeting tussen de zeventienjarige Victoria en een vreemdeling een reeks gebeurtenissen in gang die het meisje nooit had kunnen voorzien. In het kleinburgerlijke dorpje leidt dit eind jaren ’40 van de vorige eeuw tot onverdraagzaamheid en haat. Victoria moet de woeste natuur in vluchten en versneld volwassen worden.

Aan dit debuut is zorg besteed. De kaft heeft uitvouwbare voor- en achterflappen met een poëtisch citaat erop uit het boek. De zorgvuldige vertaling gebeurde door Mieke Trouw-Luyckx. Ook de gedegen eindredactie zonder tikfouten valt positief op.

Het gevoelige verhaal wordt verteld in een prachtige, vaak poëtische taal vol mooie beelden. Zo treffen we beschrijvingen aan als:

‘een halfverharde oprit die zo lang was als de huilkreet van een wolf’

of:

‘Hij was een ijspegel die langzaam smolt, en ik een geduldig riviertje.’

Ook de levenswijsheden die Victoria opdoet, worden prachtig verwoord:

‘We kunnen de momenten die ons maken tot wie we zijn niet kiezen alsof het de rijpste, mooiste perziken aan de tak zijn. In de eindeloze struikeling naar onszelf oogsten we de vruchten die het leven ons aanbiedt.’

Minder geslaagd is het oproepen van spanning via kleine hints naar de toekomst die een paar keer voorkomen. Persoonlijk laat ik me liever meenemen door het verhaal om dan ten gepasten tijde te merken wat er zal gebeuren. Hier weet je te snel dat er iets zwaar fout zal lopen.

Het verhaal wordt chronologisch verteld en nagenoeg het volledige boek beleven we alles vanuit Victoria’s perspectief. Haar karakter wordt uitgediept en we leren haar gedachten en gevoelens goed kennen. Ook de persoonlijke liefde van de auteur voor de wilde natuur klinkt heel duidelijk door in het boek. Read slaagt erin om die eerbied voor en het leven middenin die natuur tot een heel belangrijk element te maken. Zo verwordt de natuur die Victoria omgeeft en in het bijzonder haar perzikboomgaard en de wild stromende rivier die alles irrigeert, een zeer belangrijk nevenpersonage. Regelmatig put Victoria er kracht of troost uit of vraagt ze het land haar te zegenen.

Hoewel het verteltempo rustig en kalm is, past dit ook bij Victoria’s leven te midden van de natuur en stoort het niet. Het boek is voldoende uitgebalanceerd en weet op een tedere manier een leven en de gevolgen van keuzes te schetsen. Dat maakt Ga als een rivier tot een boek dat bijblijft.

Deze recensie verscheen eerst op Hebban.

Ik ontdekte recent Kamila Shamsie als een goede schrijfster. Wie een mooie boekentip zoekt, kan in mijn recensie ontdekken waarom ik zo enthousiast was over haar boek.

Principes of loyaliteit?

 

Beste vriendinnen Maryam en Zahra zijn tieners in het Karachi van 1988. De lezer leert de zelfzekere Maryam en de ernstige Zahra kennen in de maanden voor de dood van dictator Zia-ul-Haq. Een foute inschatting in het feestgedruis na zijn dood heeft gevolgen. Dertig jaar later leven beide vrouwen in Londen. Maryam is hoog opgeklommen in de techwereld en Zahra leidt de grootste burgerrechtenbeweging  van het Verenigd Koninkrijk. Hun vriendschap is nog even hecht. Maar wat als de keuzes waarheen hun carrières hen leiden hen steeds vaker tegenover elkaar plaatsen?

Auteur Kamila Shamsie is geboren en opgegroeid in Pakistan en woont momenteel afwisselend in Londen en Pakistan. Dat ze beide leefomgevingen goed kent, valt op in Beste vrienden. Zo wordt Zahra’s vader gewaarschuwd als hij als tv-presentator niet duidelijk genoeg de dictator steunt en moet er aan de telefoon opgelet worden want de Pakistaanse geheime dienst kan meeluisteren. De toon wordt nog scherper in het tweede deel van het boek waarin beide vrouwen volwassen zijn en via hun werk in Londen in contact komen met macht en de uitwassen ervan. Zo bekritiseert de schrijfster bij monde van Zahra de Britse uitwijsprocedures tegen vreemdelingen die onduidelijk zijn, lang kunnen aanslepen en tot een werkverbod met daaruit voortvloeiende financiële gevolgen voor hele families leiden. Ook de omstandigheden in detentiecentra voorafgaand aan deportatie klaagt ze aan.

De taal is mooi, zonder vergezocht te zijn. Over de oorzaken van oude ruzies wordt gezegd: ‘Maar nu, dertig jaar later, waren die gevoelens eerder verwelkte uitlopers dan scheuten van razernij.’ Hoewel Shamsie zelf mooie beelden en zinnen gebruikt, is het jammer dat er in de vertaling (van de hand van Anne Jongeling) en bij de eindredactie een en ander fout gelopen is. Regelmatig loopt een zin net niet helemaal lekker en het aantal grammaticale fouten en tikfouten is hoog.

De karakters van beide vrouwen worden grondig uitgediept. Reeds als tiener zijn ze meerlagig: Maryam is zorgeloos, maar heeft door voluit voor haar beste vriendin Zahra te kiezen ook offers gebracht. Ze is soms onethisch en vindt het niet erg om haar handen vies te maken. Ze is dan ook de ‘Patriarchenkleindochter’. Ze komt uit een rijk nest met een grootvader, de Patriarch, die betaalde om dingen gedaan te krijgen en reeds als kind vindt ze macht niet noodzakelijk iets vies. Zahra is veel onzekerder. Ze groeit op in een politiek en sociaal bewust gezin. Net zoals haar vader wordt ook zij een sociaal geëngageerde en extreem principiële volwassene. Ze is echter ook ambitieus en soms afgunstig.

Logischerwijs werkt de achtergrond van beiden niet enkel door in hun persoonlijkheid en hun standpunten, maar ook in hun handelingen. Al ligt een vriendschap tussen twee zo verschillende vrouwen niet voor de hand, hun loyaliteit aan elkaar zit diep, want hun vriendschap gaat verder terug dan hun herinneringen. Ook als volwassen vrouwen met een carrière die soms botst, gaan ze elke zondag wandelen en is Zahra meter van Maryams kind. Wanneer mensen uit hun verleden plots weer opduiken, moet er een duidelijke keuze gemaakt worden tussen loyaliteit en principes. Het is een boeiend vraagstuk dat de benodigde ruimte krijgt.

Doordat Kamila Shamsie haar tijd neemt om de karakters psychologisch uit te werken en er niet bijzonder veel gebeurt, kent het boek een traag, kabbelend tempo dat niet alle lezers zal kunnen bekoren. Als je je echter laat meevoeren,  ontdek je humor. Zo wordt over ‘de jeugd van tegenwoordig’ opgemerkt:

‘We hadden geen flauw benul op die leeftijd!

Zij ook niet, ze hebben alleen meer dingen om geen flauw benul van te hebben.’

Ook is er door dat trage tempo tijd voor een stevige onderbouwing van die sterke vriendschapsband. Je gelooft in die vriendschap, ondanks de verschillen tussen de twee vrouwen. Ook de dialogen zijn sterk en geloofwaardig, net zoals de scènes die je zo voor je ziet. Dat alles creëert een knap boek dat toont dat een traag verteltempo geen probleem hoeft te zijn.

Deze recensie verscheen eerst op Hebban.nl

Voor wie met deze druilerige dagen een vrolijk boek wenst, is De profeet en de idioot van Jonas Jonasson, schrijver van  De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween een vrolijke aanrader!

Plezierig doemdag tegemoet

Jonas Jonasson ken je wellicht van zijn grappige en gesmaakte debuut De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Met De profeet en de idioot slaagt Jonasson er voor de zesde keer in om een bijzonder grappig boek af te leveren. Angélique de Kroon zorgde voor een geslaagde vertaling.

Nazomer 2011. Petra is een astrofysicus die na een zeer lange en complexe berekening het tijdstip berekend heeft dat de wereld zal vergaan en dat blijkt over minder dan twee weken. Door een toevallig voorval ontmoet zij Johan, een niet erg intelligente, maar sympathieke man in een camper. Samen met de kwieke 75-jarige Agnes die rijk geworden is via Instagram, trekken zij richting Rome waar ze nog een eitje te pellen hebben met Johans broer. Dat moet uiteraard gebeuren voor de wereld vergaat, dus er is haast bij, maar niets loopt zoals verwacht.

De humor die het handelsmerk is van de auteur, uit zich op vele vlakken. Regelmatig laat de gebruikte taal de lezer glimlachen. Zo zegt Agnes ‘dat ze er desnoods mee kon instemmen dat de wereld binnen een paar dagen zou vergaan (…) Maar om die reden hoefden ze die toch niet van tevoren al af te breken.’ Ook slaagt de auteur erin om zelfs de boekdelen en de hoofdstukken daarbinnen grappige titels te geven.

De knotsgekke manier waarop Johan en president Obama elkaar leren kennen tijdens een ambassadeursborrel is hilarisch en kan qua dialogen zo in film omgezet worden. Toch is de humor niet altijd absurd of surrealistisch. Zo is er een scène die zich afspeelt op een buitengewone zitting van de Vergadering van de Afrikaanse Unie, waar Obama en Ban Ki-moon waarnemer en eregast zijn. De agenda gaat over de wereldwijde financiële crisis, de onrust in Libië ‘en het milieu (omdat de Vergadering wist dat de Amerikaan en de Zuid-Koreaan hier graag over spraken)’. Op zulke momenten zit er een extra laag in de humor. Het is immers begrijpelijk dat armere landen niet altijd de tijd, energie en middelen kunnen missen om het -misschien in hun ogen alwéér- over de klimaatopwarming te hebben.

De vele leuke wendingen zorgen dat de lezer geboeid blijft. Zo is er een Speciaal agent die vastberaden is een oude vrouw op te pakken voor betrekkelijk kleinschalige fraude, wat allerlei interessante gevolgen veroorzaakt. De plottwists brengen je de hele wereld rond, zonder dat het gaat vervelen. Hoewel de situatie regelmatig surrealistisch is, zijn de personages zo sympathiek – of heerlijk antipathiek- en is de sfeer zo goed neergezet, dat je overal met plezier in meegaat.

De schrijver slaagt erin om zijn personages heel trefzeker neer te zetten aan de hand van hun typische kleine kantjes of gedragingen. ‘Terwijl Petra haar best deed om met haar frustraties om te gaan, ging Agnes zitten en probeerde te begrijpen hoe Bvlgari en haar gekrenkte sponsors dit voor elkaar hadden gekregen. Al die tijd was Johan gewoon Johan.’ Het is zo’n rake typering van de drie belangrijkste karakters: de heetgebakerde Petra, de analytische en kalme Agnes en Johan die onder alle omstandigheden zichzelf blijft.

Met het scala aan kleurrijke personages valt alleszins altijd wat te beleven in dit boek. De Russische maffia, de Vory, komt voorbij, evenals een corrupte president, de acteur George Clooney - of misschien toch niet en vele anderen.

Jonas Jonasson toont zich een meester in humor in zijn boeken zonder ooit flauw te worden. Na verschillende grappige boeken is dat talent duidelijk nog niet opgedroogd. Het boek is verfrissend, verveelt nooit en laat de lezer zonder angst voor doemdag achter.

 Voor wie een gevoelig en muzikaal boek voor 13-15-jarigen zoekt, kan dit een leuke aanrader zijn.

Een swingend boek

Bij Joe Mellow van Cees van den Berg begint de pret al voor je begint met lezen. Op de groene kaft staat met enkele trefzekere halen een saxofonist afgebeeld. De letters van de titel vormen mee zijn sax, armen en benen. Tijdens het lezen zal de lezer merken dat Joe er inderdaad zo uitziet, van zijn pet en ringbaard met geitensik tot aan zijn witte schoenen met zwarte neuzen. Fijn als een omslag klopt.

Achteraan is het drumstel getekend waarop beginnend tiener Orlando drumt, want muziek is zijn lieve leven. Als zijn vader in coma belandt, bedenkt Orlando dé manier om hem uit zijn coma te doen ontwaken. Hij zal zijn vaders grote idool, jazzlegende Joe Mellow naar Nederland halen en live aan het ziekbed van zijn vader laten spelen. Alleen blijkt Joe helemaal geen aangename man te zijn.

Auteur Cees van den Berg is zelf muzikant en dat voel je in dit boek overal. Het gezin van Orlando is gepassioneerd door muziek en dat verbeeldt de auteur niet alleen in een aantal scènes, maar ook in zijn taalgebruik. Zo beschrijft hij hun persoonlijkheid aan de hand van hun favoriete muziek. Ook elders wordt heel vaak de link naar muziek gelegd.

‘Ik pak mijn moeders hand vast en voel via de slagader licht het kloppen van haar hart. Het klopt te snel. Rond de 110 volgens mij. Danstempo, maar ik denk niet dat mijn moeder nu een dansje wil maken.’

Het boek is geschreven voor 13- tot 15-jarigen. Dat lijkt te kloppen met de gevoelswereld van Orlando: zijn beginnende interesse in meisjes, zijn zoeken naar die eerste zelfstandigheid en naar zijn identiteit. Ook het andere hoofdpersonage, Joe wordt geloofwaardig neergezet. De auteur neemt de tijd om het karakter van Joe uit te diepen. Een groot deel van het boek komt die man hoogst antipathiek over. Het gevoel het beste al achter je te hebben, je afgeschreven te voelen en het afglijden dat dit met zich mee kan brengen, is een gevoel dat volwassenen beter zullen kunnen plaatsen dan tieners en vraagt mogelijks een maturiteit of levenservaring die niet evident is voor jongeren. Orlando’s angsten zullen hen dan weer wel vertrouwd voorkomen.

De auteur gebruikt een vlotte stijl met korte hoofdstukken, waardoor het boek heel makkelijk leest. Vergis je echter niet: er komen wel degelijk serieuze thema’s voorbij. Sociale angststoornis, pest- en meeloopgedrag, … Reeds vroeg in het boek wordt op een eenvoudige manier een beeld geschetst van hoe een paniekaanval kan aanvoelen. Dit maakt het voor jongeren die hier geen ervaring mee hebben mogelijks eenvoudiger om zich hierin in te leven.

Ondanks de soms wat zwaardere thema’s zit er ook humor in het boek. Daarnaast is het een plezier om de liefde voor muziek van de pagina’s af te zien spatten. Een leuke uitsmijter is de QR-code waarmee je de liedjes uit het boek via Spotify kan beluisteren.

Met dank aan Hebban en uitgeverij Lemniscaat voor het recensie-exemplaar. Deze recensie verscheen eerder op Hebban.

 Ik las net dit amusante, origineel vormgegeven boek. Onderstaand mijn recensie:

Wie speelt er naast de scène toneel?

 

Meer dan in menig ander boek kan je niet voorbij aan de vormgeving in De hoofdrol. Dit hoogst originele debuut van Janice Hallett is een collectie e-mails, sms’jes en post-its waarmee de lezer aan het speuren gaat om een moord op te lossen.

Het boek is een raamvertelling waarin twee beginnende speurders in opdracht van hun baas een rechtszaak moeten onderzoeken, omdat hun baas het gevoel heeft dat de verkeerde persoon veroordeeld is. Voor hij in beroep gaat, wil hij graag zien of een frisse kijk van twee jonge krachten zijn voorgevoelens bevestigt.

De zaak waar het om gaat, speelt zich af in een toneelgezelschap: The Fairway Players. Daarin draait het vooral om de vermogende familie Hayward die sinds jaar en dag dit gezelschap leidt, waarvan patriarch Martin de stukken regisseert en echtgenote Helen en dochter Paige de voornaamste rollen op zich nemen. De andere leden van het toneelgezelschap zijn oude bekenden of vrienden van hen. Als kleindochtertje Poppy van twee kanker krijgt, ontstaat uit de golf aan solidariteit een goed geoliede inzamelactie met tal van evenementen. Waar veel geld rondgaat, ontstaan echter vaak wantrouwen en meningsverschillen. Wordt het geld goed besteed, verdwijnt er geen geld? Dan sterft een van de leden van het gezelschap… en zijn alle leden plots verdachten.

Door te kiezen voor snelle, informele communicatie tussen haar personages kan Hallett pijlsnel tegenstrijdige versies van de waarheid op de lezer afvuren. Roddels en grote of kleine leugens (al dan niet om bestwil) schetsen daarbij een steeds duidelijker beeld van deze groep die een microgemeenschap vormt. De vele kleine kantjes van mensen worden met de nodige humor gebracht. Zo wijst iemand de familie er vol goede bedoelingen op dat het hebben van een beperking toch ook serieuze voordelen heeft als je in de hoofdstraat een parkeerplek zoekt, blijft een ander maar Lourdeswater aanbevelen en toont een uitdraai vol onzin hoe de Handsfree belfunctie in de auto er een zootje van maakte. 

De twee speurders wisselen regelmatig via post-its of WhatsApp van gedachten, vatten hun bevindingen samen of bespreken verschillende scenario’s. De auteur maakt hier een goede keuze, want dit houdt het voor de amateurspeurder/lezer overzichtelijk. Hallett serveert vele goede wendingen en houdt de lezer alert. Toch zal die lezer merken dat hij zelfs met al deze info niet alle puzzelstukjes heeft. In het laatste derde van het boek komen er cruciale stukjes info bij, waardoor hij onmogelijk volledig kan raden hoe de vork in de steel zit. Dat mag de speurpret echter niet bederven. De hoofdrol is een zeer amusant en aangenaam boek en een leuk vormgegeven debuut.

De vertaling werd gedaan door Kees van Weele. Graag bedank ik Xander Uitgevers voor het boek.

 Voor de Hebban schrijfwedstrijd 2023 was dit het thema, zoals vermeld op Hebban: 

 

Boekenweek 2023 - 'Ik ben alles'

We vieren in 2023 de pluriformiteit van onze identiteit. Juist een boek stelt ons in staat om onszelf en anderen beter te leren kennen. We herkennen én erkennen dat wat we al wisten en verkennen de rekbaarheid van onze identiteit. Door in de huid te kruipen van personages die we niet zijn of kennen en ons onder te dompelen in culturen, geloofsovertuigingen, seksualiteiten of leefwijzen die de onze (nog) niet zijn. Verzonken in een boek is je identiteit even grenzeloos als je inlevingsvermogen. Je bent alles wat je denkt. Je bent alles wat je voelt. Je bent alles wat je nastreeft, wat je liefhebt, waar je van droomt. Je bent alles. (bron: Hebban)

 

Ik schreef onderstaand kortverhaal.

Wonderen

 

Milagros streelde met haar vergroeide hand over Max’ vacht. De hond jankte zacht.

     ‘Straks als Fedex langsgekomen is, kunnen we nog even wandelen,’ beloofde ze hem. Door het raam zag ze het bestelbusje van Mantelzorg met haar warme maaltijd voor haar huis parkeren. Een slungelige jongeman bracht het eten binnen en keek met nauwelijks verholen afkeer naar de oude vrouw in haar rolstoel. Hij had een hekel aan oude mensen en deze was overduidelijk nog eens niet van hier ook. Bruusk gaf hij haar het eten met een kort knikje, draaide zich om en vertrok weer.

    Na de maaltijd manoeuvreerde Milagros haar rolstoel terug naar haar ezel en nam haar penseel weer in haar mond. Een leven vol handenarbeid had haar handen zo zwaar beschadigd dat ze praktisch onbruikbaar geworden waren. Milagros had diep gezeten, alleen met haar duistere gedachten. Een documentaire over mondschilders had alles veranderd. Het was een wonder hoe ze via deze nieuwe passie opnieuw geluk vond in haar leven. Hoewel ze er nu vijftien jaar weg was, stonden de prachtige landschappen van haar geliefde Peru gelukkig nog haarscherp op haar netvlies. Ze schilderen was haar grote passie en haar ogen straalden terwijl ze uiterst geconcentreerd verder werkte aan het regenwoud en de Amazone.

    De stapel achter haar bevatte pareltjes waarop de zon de pieken van de Andes in vuur en vlam zette, de grootsheid van de Coropunavulkaan tot zijn recht kwam of de weelderige pracht van het tropische regenwoud gevierd werd. De schilderijen zouden later die dag door Fedex naar veilinghuizen overal ter wereld worden gebracht.

 Voor de DeinzeShopping-wedstrijd Poëzieweek 2023 schreef ik een gedicht gebaseerd op een gekke, fijne vriendin die ik al van in het zesde leerjaar ken en die sinds het eerste middelbaar in mijn klas zat. Mijn gedicht won en ik kon vorig weekend fijn gaan shoppen met mijn shoppingbon. 😊

                                           Magische reis door adembenemende dierenwereld

Ed Yong is wetenschapsjournalist voor The Atlantic. Hij won meerdere prijzen, waaronder zelfs een Pulitzerprijs. De uitstekende vertaling van zijn boek Een immense wereld gebeurde door Menno Grootveld.

Ik beken het maar meteen: dit briljante boek is nu al mijn nummer één voor dit jaar. De auteur slaagt erin om de perfecte balans te vinden tussen wetenschappelijk en onderhoudend. Het boek bevat verscheidene wetenschappelijke uitstapjes naar delen van het geheugen waar bij menig lezer de chemie-, fysica- en biologiekennis er wellicht zeer bestoft bij ligt. Die kennis wordt grondig bijgespijkerd en up-to-date gebracht met de recentste onderzoeksresultaten. Yong verliest zich niet in de wetenschap, maar vindt vaak originele, laagdrempelige beelden om theorie bevattelijk te maken, waarbij hij verdere verdieping in een voetnoot uitwerkt. Het houdt het geheel prettig leesbaar en overzichtelijk. Wie de laatste wetenschappelijke puntjes op de i wil, kan zijn hart ophalen aan de zeer uitgebreide bronnenlijst.

In de inleiding weet de auteur de lezer meteen te fascineren via een goed uitgewerkt voorbeeld waarin vele diersoorten en hun bijzonderheden aan bod komen. Daarna wordt de lezer aan de hand van dertien hoofdstukken meegenomen naar werkelijk àlle mogelijke leefwerelden van dieren: van geur en smaak en andere voor de hand liggende zintuigen tot voor de mens moeilijker te vatten elektrische en magnetische velden. Afsluiten doet de schrijver met de invloed van de mens op de verschillende dierenwerelden.

Doorheen het boek leert de lezer anders te kijken door vaker de bril van een dier op te zetten voor hij oordeelt. De vele weetjes zijn enorm fascinerend. Tegelijkertijd behoudt de auteur de controle over zijn hoofdstukken, zodat de info helder en gestructureerd blijft. Ed Yong slaagt er bovendien in om over dit alles een sausje van humor te gieten.

Dit boek is absoluut vijf sterren waard. Het is een werkelijk schitterend werk voor wie altijd al interesse had in dieren én het slaagt er ook in om wie dat niét had warm te maken voor de vele mysteries rondom ons. De embryo’s van kikkervisjes die versneld uit het ei komen als dat ei opgegeten dreigt te worden, de parende vuurkevers midden in een inferno, ondeugende zeeotters die tafelpoten uit een tafel draaien,  ballonvarende spinnen, vleermuizen die de spieren van het middenoor samentrekken als ze roepen om zichzelf niet doof te maken, … en nog talloze andere dieren zullen de lezer intrigeren en bijblijven.

Hoewel het laatste hoofdstuk ons wijst op de vele manieren waarop het gedrag van de mens de prikkels van dieren verstoort, leren verscheidene voorbeelden ons ook hoe we de diversiteit van onze immense wereld kunnen bewaren. Het maakt het boek naast leerrijk ook een oproep tot verantwoordelijk gedrag en een inspiratiebron.

Met dank aan Atlas Contact voor het recensie-exemplaar.