Het licht aan het einde
van de tunnel
Mijn zoon heeft een obsessie met eiken.
Als er in de wijde omtrek een eik te vinden is, dan trekt hij me
erheen. Hij moet en zal elke eikel inspecteren, bekijken of hij aan
de juiste vereisten voldoet om platgestampt te worden, of de juiste
esthetische kwaliteiten bezit om mee te mogen in zijn jaszakken. Die
jaszakken worden deze dagen getest op hun maximum draagvermogen als
blijkt dat er met wat goede wil een dertig à veertig eikels in elke
zak kunnen. En dan hebben we nog de truizakken ook natuurlijk. Een
mama moet deze dagen geduld hebben. En naald en draad. 'Mama,' zegt
hij verwonderd 'hoe komen al die draden los in mijn zakken?' 'Dat is
de voering, schat. Die vindt het niet zo leuk dat jij je zakken zo
volpropt met eikels.'
Groot was zijn vreugde toen ik hem
vertelde dat eiken uit eikels voortkomen. Prompt heeft hij bij oma en
opa vol zorg drie eikels in het gras gelegd en met handen, voeten en
mouwen aarde van molshopen erover geschept. Ik had het hart niet om
hem te vertellen dat de grasmachine zijn eiken met evenveel ijver
teniet zal doen.
Dan naar binnen want het werd te koud.
Ik had plots een idee. Ice Age 2, daar komt toch een eekhoorntje in
voor met een obsessie voor... juist ja: eikels. Wild enthousiast was
hij toen hij deze zielsverwant leerde kennen. Als het eekhoorntje op
het einde een bijna-dood ervaring heeft, droomt van de hemel die voor
hem vol ligt met gouden eikels en dan abrupt weer op aarde belandt
door de goedbedoelde zorgen van de luiaard, is mijn zoon in de war.
'Hoe kan hij nu daar zijn en dan weer elders?' Ik leg hem uit dat de
film een bijna-dood ervaring toont. Ik vertel hem dat als mensen net
niet sterven, ze een licht zien aan het einde van een tunnel. Zijn
gezicht klaart op en enthousiast onderbreekt hij me: 'Natuurlijk, ik
snap het, mama, natuurlijk zien ze een licht, ze zien allemaal die
stralende, gouden eikels!' Juist ja, vergeet de rijstpap met gouden
lepeltjes en zet je gummilaarzen maar al klaar, in de hemel worden
eikels fijngestampt. Al hoop ik dat ik niet weer de taak krijg om de
kapotte broekzakken te verstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten