2012
Rick keek verstoord op van zijn krant. Het eerste
nieuwjaarssmsje was er dit jaar wel heel vroeg bij. Het was nog maar
vijf uur, al voelde het later op deze koude oudejaarsavond. Over een
uur werd hij verwacht op de Grote Markt voor een aperitiefmarathon
met zijn vrienden, om dan af te zakken naar het water voor het
nieuwjaarsvuurwerk.
Waar had hij zijn gsm ook alweer gelaten? Ha, daar
had je het onding. Rick scrolde door zijn inbox tot hij het smsje
gevonden had en klikte het aan.
2012 EINDIGT OP SCHRIKKELDAG
Rick fronste en klikte door naar de afzender. Geen
afzender... Rick haalde zijn schouders op en keerde terug naar zijn
krant. Als hij zich haastte, kon hij nog net het sportverslag lezen
voor hij moest vertrekken.
“Ik zweer het, dat was de coolste wedstrijd die ik
ooit heb gezien”, zei Mark. De rest van de groep zuchtte. Als je
Mark mocht geloven, vond de coolste wedstrijd zowat elke week plaats.
“Zeg, wie heeft er zin om mee te gaan naar een
concert van Coldplay?”, vroeg Sven in een niet al te subtiele
poging om van onderwerp te veranderen. “Ze spelen in het
Sportpaleis op 7 april.” Rick nam zijn agenda. Hé, dat was vreemd,
april was onvindbaar in zijn agenda.. Hij bladerde de rest van zijn
agenda door en zag dat de pagina’s van zijn agenda blanco waren
vanaf maart.
“Zeker een fout van de drukkerij,” zei Sven die
over zijn schouder meegekeken had. “Kijk maar, mijn agenda is wel
in orde.”
Rick schreef de datum van het concert dan maar op
een van de lege pagina’s en nam zich voor om zo snel mogelijk een
nieuwe agenda te kopen.
Toen Rick op 2 januari uit bed rolde, had hij het
gevoel dat het nieuwjaarsvuurwerk speciaal voor hem nog eens
opgevoerd werd. “Verdorie Sven,” mopperde hij: “koop de
volgende keer fatsoenlijke jenever.”
De aperitiefmarathon op oudejaar was een beetje uit
de hand gelopen en Rick herinnerde zich enkel nog dat het bijna
middag was toen hij eindelijk thuiskwam. Hij had blijkbaar door de
rest van nieuwjaarsdag heen geslapen en werd nu vergast op de eerste
kater van het nieuwe jaar. Terwijl hij naar de badkamer slofte om te
douchen, vroeg hij zich af wat hij met de rest van de dag zou doen.
Een kop sterke koffie, besloot hij, was duidelijk het eerste op zijn
lijst.
Toen Rick een half uur later achter zijn koffie zat,
begon hij zich langzaam beter te voelen. Als hij nu eens eerst dat
ticket voor het concert van Coldplay reserveerde, voor alles
uitverkocht was.
Op internet surfte Rick snel naar de website van het
Sportpaleis en klikte op de reservatieknop. Toen er niets gebeurde,
klikte hij nog eens. Niets, totaal niets. Wacht, daar stond een
telefoonnummer.
“Er zijn nog zeven wachtenden voor u.” klonk het
echter toen Rick het nummer intoetste.
Twee kranten en drie koppen koffie later was de
boodschap veranderd in “Onze lijnen zijn momenteel bezet. Blijf
even aan de lijn.”
Rick voelde de hoofdpijn terugkomen en besloot dan
maar naar een filmpje te kijken. Voor hij ’s avonds ging slapen,
probeerde hij het nog eens. Zijn computer reageerde totaal niet deze
keer en aan de telefoon klonk het “Door een technisch defect kan u
nu niets reserveren.”
“Zo zullen ze ook niet snel aan een vol
Sportpaleis geraken”, dacht Rick en ging toen slapen.
De week erop had Rick het te druk om aan tickets te
denken. Na de kerstperiode draaide het bedrijf waar hij werkte altijd
op volle toeren en het was vaak laat als hij thuiskwam. Toen zijn
moeder hem eraan herinnerde dat hij naar de kapper moest voor het
huwelijk van zijn zus, belde Rick onder de middag naar zijn kapper.
“Hallo, Erwin, kan ik de week van twaalf maart een
afspraak krijgen? Mijn zus trouwt.”
“Neen, sorry Rick, alles zit vol. Na eind februari
kan ik je er sowieso niet meer tussennemen, te druk sorry.”
Rick had met zijn hand boven de blanco pagina’s
gehangen waar maart hoorde te beginnen en haalde nu zijn schouders
op. “Geeft niets, Erwin, volgende keer beter.”
Toen Sven hem de week erop vroeg of hij zijn ticket
voor Coldplay al had, nam Rick zich voor om het die avond te
bestellen. ’s Avonds reageerde zijn muis echter totaal niet toen
hij op de reservatieknop duwde en ook de telefoonlijn was weer bezet.
Toen Sven belde, viel die uit de lucht. “Hoezo, je kan niet
reserveren? Ik heb net zelf gereserveerd voor een concert in mei!”
“Blijf even aan de lijn,” zei Rick en hij
probeerde het bewuste concert in mei aan te klikken. Niets. Toen
probeerde hij opnieuw voor het concert van Coldplay in april. Niets.
Toen hij klikte op een concert in februari, lukte het wel. Verbaasd
probeerde Rick een ander concert in februari. Geen probleem. Een
ander concert in maart. Niets. In april. Niets. Niets voorbij 29
februari. Plots herinnerde hij zich het nieuwjaarssmsje weer. Hij
haalde zijn gsm uit zijn zak en scrolde door zijn berichten. Daar
stond het nog steeds:
2012 EINDIGT OP SCHRIKKELDAG
“Sven, ben je zeker van de datum van je concert?”
vroeg hij.
“Hoezo?” vroeg Sven.
“Heb jij kunnen reserveren voor een concert in
mei?”
“Ja, waarom?”
“Ik moet ophangen, Sven, ik bel je straks terug.”
Rick keek weer naar de sms. En toen naar zijn agenda
waar er enkel blanco pagina’s waren voorbij 29 februari. “Onzin”,
dacht hij geërgerd, “ik ga nu een nieuwe agenda kopen, een waar de
maanden niet eindigen bij 29 februari.”
In de boekenwinkel koos hij een agenda uit en
haastte zich naar de kassa. Plots aarzelde hij. Het was absurd maar
toch. Langzaam deed hij de agenda open. Geen maanden voorbij 29
februari. Hij nam een andere agenda en bladerde er haastig door. Ook
blanco vanaf maart. Geen enkele agenda had dagen voorbij 29 februari.
Even bekroop Rick een angstig gevoel, maar toen besloot hij dat de
drukkerijen vast een volledige lading agenda’s fout hadden
afgedrukt. Toen hij de kassa passeerde, kocht er net een vrouw een
agenda.
“De maanden zijn niet juist afgedrukt, mevrouw”
zei Rick.
“Hoe bedoelt u,” vroeg de dame verbaasd, “ik
heb er net de verjaardagen van mijn kinderen in genoteerd. Kijk maar,
Pieter in mei en Laura in september.”
“Mijn agenda is ook in orde” zei de man achter
Rick, terwijl hij een agenda uitstak waarvan Rick had kunnen zweren
dat hij die net gecontroleerd had. Maar nu stonden de maanden er wel
in.
Rick dacht na en probeerde niet in paniek te
geraken. Wat was er aan de hand? Er gebeurden zaken die onmogelijk
waren. Andere mensen konden iets plannen voorbij 29 februari, naar de
kapper gaan en tickets kopen maar hijzelf kon zelfs geen agenda kopen
die voorbij die datum ging. Wat als de sms de waarheid had gesproken
en alleen hij die kon zien? Wat als de wereld inderdaad verging op
schrikkeldag en enkel hij daarvan wist? Het klonk belachelijk maar
welke andere verklaring was er?
Rick nam zijn agenda en bladerde naar 29 februari.
Geschrokken staarde hij naar de pagina. Op 29 februari stond in
blokletters.
KOM OM VIER UUR NAAR DE OUDE STEENGROEVE. KOM
ALLEEN.
“Wat als ik niet wil komen?” mompelde Rick
kwaad.
VOOR VRIJE WIL IS HET TE LAAT. KOM ALLEEN.
Even plots als ze verschenen waren, verdwenen de
woorden. Naarmate het einde van februari naderde, begon Rick slechter
te slapen. Toen schrikkeldag aanbrak, wist hij nog altijd niet wat
hij moest doen. Vergeefs had hij de afgelopen weken geprobeerd om
iets te plannen voorbij 29 februari, maar dat bleek onmogelijk. Toen
hij om drie uur die namiddag in zijn agenda keek, stond er:
BUS 22, HALTE OUDE STEENGROEVE, VERTREK 15.27 UUR.
Rick nam zijn jas en vertrok.
Bij de oude steengroeve was het stil. Rick vroeg
zich af wat hij nu moest doen en keek toen naar zijn agenda.
GA TERUG OF TREED BINNEN EN WEET. BESLIS NU.
Rick aarzelde maar kort. Verdorie toch. Hij was die
onzin beu. Hij zou binnengaan, wat er ook van komen mocht. Het werd
tijd dat er een einde aan deze geheimzinnigheid kwam. Rick sloeg
kordaat de agenda dicht en ging de oude steengroeve binnen. Achter
zich klonk geknars, de wand sloot zich en alles werd zwart. Toen
hoorde hij een ijselijk lawaai, gegil, gehuil, en toen niets meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten