Met onderstaand tekstje was ik een van de winnaars van de Femma schrijfwedstrijd in 2016. Dit tekstje verscheen in het Femma magazine van mei 2016.

Herfstmondje

Het wordt fris op de fiets 's ochtends. Als ik onze spruit naar school breng met de bakfiets, voel ik het al enkele dagen aan mijn handen. Geen probleem, goed voorbereid als we zijn, vertrekken we deze ochtend goedgemutst met handschoenen aan. Goedgemutst? Een muts, juist ja, dàt ben ik vergeten en mijn oren hebben het behoorlijk koud. Als ik erover mopper, zegt mijn kleine wijsneus vanuit de bakfiets: 'Mama, ik heb geen koude oren hoor, en weet je waarom niet?' Voor ik kan bedenken wat hem dan wel immuun maakt voor deze koude, stort hij al enthousiast ratelend zijn levenswijsheid over me uit. 'Kijk mama, ik doe mijn mond wagenwijd open en dan gaat alle koude daarin. Zo hebben mijn oren geen kou. Kijk zo!' En inderdaad, hij laat zich prinsheerlijk naar school rijden, met wijd opengesperde mond en fonkelende pretoogjes. Complexen heeft hij niet, kou evenmin. Ik zou het misschien ook eens moeten proberen, bedenk ik me. Zo naar de winkel fietsen, of naar de bank. Gretig in het leven bijtend als een kind, dat te veel plezier heeft om de koude te voelen...